Ξέρεις τι μου έλειψε πιο πολύ από εσένα; Το χαμόγελό σου.
Αυτό το απλόχερο χαμόγελο που χάριζε γύρω του ζωή και γεννούσε ήλιους.
Ένα χαμόγελό σου έφτανε για να φωτιστεί και να ζεσταθεί ο πυθμένας της ψυχής μου. Ναι αυτό το χαμόγελό σου μου έφτανε για να πλημμυρίσει ο κόσμος μου φως και ελπίδα. Όταν μου χαμογελούσες όλα γίνονταν δυνατά, πιθανά και εφικτά. Ακόμη και οι μεγαλύτερες αυταπάτες είχαν ελπίδα.
Ένα σου μόνο χαμόγελο έβαζε φωτιά σε όλα τα ανέφικτα του κυνικού κόσμου που δεν μπόρεσα ποτέ μου να αποδεχτώ. Ναι αγάπη μου. Ένα μόνο χαμόγελο σου μου αρκούσε για να πιστέψω, για να ονειρευτώ χωρίς όριο. Χωρίς τέλος.
Ένα σου χαμόγελο έφτανε για να σπάσω όλα τα πρέπει και τα σύνορά που μέχρι τότε με κρατούσαν φυλακισμένη.
Ένα σου μόνο χαμόγελο και η σκλαβωμένη μου ψυχή, έγινε άναρχη και απέραντη. Μόνο ανοιχτό, απέραντο ορίζοντα έβλεπαν τα μάτια μου με το χαμόγελο σου. Τώρα έσβησε. Χάθηκε. Επέτρεψες στην ζωή, να στο κλέψει. Ο αγώνας για την επιβίωση σου έκλεψε για πάντα την αθωότητα, την ανεμελιά, τη φαντασία. Όλα αντικαταστάθηκαν από προσθεσο-αφαιρέσεις και ζυγιάσματα.
Όλα σου τα θέλω έγιναν ακατάλληλα για σοβαρούς και ώριμους ενήλικες. Η χαρά βαφτίστηκε ανώριμη και το ονειροπόλημα ,χαμένος χρόνος. Πέρασε ο καιρός. Χάθηκαν πολλά. Ασχήμαινε και μίκρυνε ο κόσμος χωρίς το χαμόγελο σου. Πόσο μου λείπει. Ας το έβλεπα μόνο μία φορά ακόμη. Ας το έβλεπα για λίγο για να θυμηθώ την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Μη με ξεχάσεις. Μόνο αυτό σου ζητάω. Να μου χαμογελάς πού και πού. Να μου χαμογελάς όταν όλα σκοτεινιάζουν.
Να μου χαμογελάς έστω για λίγο. Πολύ λίγο. Ένα μόνο μικρό σου μειδίαμα, μου αρκεί, για τις μέρες που σε χάνω. Να μου χαμογελάς, αγάπη μου, έστω μέσα από τα όνειρα μου. Να μου χαμογελάς. Στο όνειρό μου χαμογελάς ακόμα ελεύθερα.
