Μόνο τα βιβλία είχαν απομείνει για παρηγοριά.
Είχε χάσει την κορώνα της που αποδείκνυε το στάτους της. Μια τιάρα στόλιζε τα καστανοκόκκινα μαλλιά της ως σύμβολο εξουσίας. Αφότου το στέμμα της εξαφανίστηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, έχασε το κύρος και τις ευκαιρίες που απολάμβανε. Στα επαγγελματικά και προσωπικά της δεν ήταν πλέον άξια σεβασμού. Ήταν ένα τίποτα που οι υιοί και οι κόρες του κόσμου πρόδιδαν και εκμεταλλεύονταν.
Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου διάβαζε την ιστορία της Γαίας και του Ουρανού. Τα πράγματα ήταν ίδια από απαρχής κόσμου: Ο Ουρανός λυσσαλέα ήθελε να ανακόψει την πορεία της Γαίας γιατί τη φθονούσε. Για να την καταστρέψει έστειλε τα παιδιά της στα σπλάχνα της. Η τιμωρία του δεν άργησε να έρθει. Η Γαία συμμάχησε με τον Κρόνο και τον καθαίρεσε δια παντός.
Ένιωσε να ταυτίζεται με τη Γαία και έκλαψε εκφράζοντας όλη την απογοήτευση και την απόγνωση. Βγήκε έξω μια βόλτα και αντίκρισε μια νυχτερίδα να φτερουγίζει σαν αφιονισμένη.
«Κι εσύ μόνη;» αναρωτήθηκε ψιθυριστά.
Μπήκε πάλι στο δωμάτιο της δεδομένου του ότι είτε ήταν σε εσωτερικό χώρο είτε σε εξωτερικό, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: Δυστοπικές εικόνες και σκέψεις. Ξαφνικά ένιωσε δύσπνοια και πυρετό.
«Πολύ όμορφα, μόνο τούτο μου έλειπε!» σκέφτηκε κυνικά.
Κοιτάχθηκε στον καθρέφτη μουρμουρίζοντας στο είδωλό της:
« Ας κοιμηθώ! Είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγω από τα δηλητηριώδη δάκρυα και από την θλίψη της καρδιάς μου. Που είσαι κορώνα μου;». Το ύφος της ήταν δραματικό και τα μάτια της γυάλιζαν.
Τα ΜΜΕ αναμετέδιδαν διαρκώς ειδήσεις για την εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού. Μαζικές ταφές, σκληρά μέτρα πρόληψης, απαγόρευση κυκλοφορίας και το πλήγμα στην οικονομία ολέθριο. Μεταφέρεται με σταγονίδια και τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Μείνετε σπίτια σας!
Το μίσος που την κατέκλυζε έγινε μεταδοτικός ιός και σκέπασε σα κίτρινο νέφος τον πλανήτη. Η κορώνα της πουθενά! Είδε οικογένειες να ξεκληρίζονται και τη ζωή να σβήνει και να καταλήγει σε φέρετρα. Άνθρωποι φορώντας μάσκες προσπαθούσαν να προστατευθούν σε καθεστώς πανικού. Η εκδίκηση είναι σκληρή και η κάθαρση μόνο αρχικά προκαλεί ευφορία. Μετά η δυστυχία είναι μονόδρομος τόσο για τους θύτες όσο και για τα θύματα.
Είχε ξημερώσει ο ουρανός ήταν ανέφελος και έλαμπε σα γαλάζιο διαμάντι. Δυο γατούλες πατούσαν ανάλαφρα στα ροζ πελματάκια τους.
«Τώρα τι συνέβη πάλι; Έγινα πανδημία; Το έχω χάσει τελείως;» σκέφτηκε αυτοσαρκαζόμενη. Την προσοχή της κέντρισαν πεταμένα χειρουργικά γάντια στην άσφαλτο.
«Τι ασυνείδητοι, πετάνε σκουπίδια παντού.
Δε τους αρέσει ο κάδος;
Χειρουργικά γάντια; Λες;» Η επικριτική της διάθεση είχε μετατραπεί σε ανησυχία.
Ξύπνησε κάθιδρη.
Εφιάλτης ήταν!
Έπιασε τη κορφή του κεφαλιού της και αναφώνησε εκνευρισμένη :
«Πάλι δε βρήκα το στέμμα μου! Θα το βρω ποτέ;»
Κοίταξε ολόγυρα και είδε άσπρους τοίχους νοσοκομείου.
Άνοιξε την τηλεόραση και το πρώτο που άκουσε ήταν:
« Ο ιός Covid-19 που προήλθε από μια νυχτερίδα στη Κίνα πλέον αντιμετωπίζεται. Βρέθηκε το εμβόλιο, βάζοντας τέλος στην απειλή για τη δημόσια υγεία.»
Είχε νοσήσει και διαφύγει τον κίνδυνο.
Τελικά ήταν αλήθεια ή παραίσθηση;
