Οι μεγαλύτεροι έρωτες δε γίνονται πολιτισμένες σχέσεις, διάβασα κάπου.
Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο κομμάτι.
Σε αυτό που οι μεγάλοι έρωτες καταληγούν σε ένα χωρισμό που δεν τους αρμόζει.
Γιατί να μην υπάρχει πολιτισμένος χωρισμός; Κατηγορούμε πρώην ενώ κάποτε θαυμάζαμε, υπήρξαμε ερωτευμένοι, πόσο μάλλον αγαπηθήκαμε.
Το ότι κάναμε τον κύκλο μας και χωρίσαμε δε σημαίνει πώς σταμάτησες να είσαι κομμάτι από εμένα, ούτε και πώς δεν θα έχω καλές αναμνήσεις από εσένα, άλλωστε αυτές κρατάω μέχρι και σήμερα κάθε φορά που θα σε σκεφτώ, θα χαμογελάσω για τις στιγμές που είχαμε σαν ζευγάρι και θα στεναχωρηθώ όχι τόσο που τελείωσε αλλά για τον τρόπο.
Φαγωνόμαστε στους χωρισμούς λες και υπάρχει κάτι άλλο να χωρίσουμε, που μεταξύ μας δεν έμεινε και κάτι άλλο πια, στεκόμαστε σε μια πικρία και σε έναν ανεξάντλητο θυμό που μας κυριεύει. Λογικό όταν μια σχέση ζωής φτάνει σε ένα διαφορετικό τέλος απ’ ότι είχες φανταστεί και λογικό τα συναισθήματά σου να είναι ανάμεικτα, όμως περνώντας ο καιρός θα δεις πως όλα αυτά που κατηγορούσες σου λείπουν.
Ίσως γιατί ο μεγάλος σου έρωτας έβγαλε κάτι διαφορετικό από τον εαυτό σου, κάτι που δε φανταζόσουν ούτε κι εσύ πώς υπήρχε.
Γι ´ αυτό πέρα από τις πολιτισμένες σχέσεις θα ήταν ωραίο να υπάρχουν και πολιτισμένοι χωρισμοί.
Κάπου τα βρήκαμε και κάπου τα χάσαμε, μπορεί να μην ήμασταν το τέλειο ζευγάρι, όμως υπήρξαμε μαζί και μοιραστήκαμε τα πάντα κι αυτό τα λέει όλα.
Και τώρα που ανέφερα πολιτισμένο χωρισμό, είσαι καλά στην ζωή σου; Ή ακόμα με μισείς ;
