Προβάλει καταβεβλημένο πάνω στον άγονο, στεγνό και στραγγισμένο λόφο.
Ανάμεσα σε φυσικούς ήχους που προδίδουν ζωή, το ίδιο να αδυνατεί να προσφέρει ένα ίχνος από την περασμένη του ζωτικότητα. Αν είστε από τους κυνικούς, οι οποίοι πιστεύουν πως ένα αντικείμενο αποτελούμενο από άψυχα υλικά, δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό, είστε ακατάλληλοι για αυτό το άρθρο.
Μα αν είστε από κείνους που πιστεύουν πως η ενέργεια παρέχεται, μεταφέρεται και διαβιβάζεται, τότε ελάτε μαζί μου να πλησιάσουμε τις πέτρες. Να πλησιάσουμε τα γκρεμισμένα παράθυρα και να εισχωρήσουμε μέσα στο σπίτι, περνώντας προσεχτικά κάτω από το ετοιμόρροπο άνοιγμα της παλιάς πόρτας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι αισθητηριακή και συναισθηματική προσήλωση. Κλείστε τα μάτια, απομονώστε τον εαυτό σας στο τεχνητό σας σύμπαν και αφεθείτε στο ταξίδι του χρόνου. Μπορούμε να ακούσουμε θορύβους και δεν είναι από τα αγριόχορτα που παλεύουν με τον άνεμο. Είναι παιδικά κλάματα, είναι γέλια, είναι φωνές, είναι παρεκκλίσεις, είναι προσευχές. Είναι ήχοι των ανθρώπων που έζησαν μέσα σε αυτούς του τοίχους. Που βάδισαν στο ίδιο σημείο στο οποίο εμείς με απροσεξία, αδιαφορία και ενός βαθμού αλαζονείας, πατάμε.
Μπορούμε να αντιληφθούμε το τρίξιμο από το πρωινό άνοιγμα των παραθύρων, ώστε να εισχωρήσει στο σπίτι το δροσερό πρωινό αεράκι. Αν συγκεντρωθούμε λίγο παραπάνω, μπορεί να νιώσουμε το ίδιο αεράκι να χαϊδεύει και το δικό μας πρόσωπο. Ένα αεράκι χορτασμένο και πλημμυρισμένο από αναμνήσεις, καθώς εισχωρεί στα ανοίγματα από τις πέτρες και κλέβει από τα διάκενα μόρια, παρελθοντικές στιγμές.
Μπορούμε να μυρίσουμε αρώματα και γεύσεις από το μικρό πλίθινο φούρνο του μικρού δωματίου. Διαφορετικά μπαχαρικά, πιο φρέσκα μυρωδικά και μια ανεξήγητη οσμή από γυναικείο ιδρώτα, έτσι όπως αναδύεται από την καθημερινή λαχτάρα της οικοδέσποινας να ευχαριστεί.
Σε αυτόν τον τοίχο κάποιος έγειρε για να κλάψει. Αν κοιτάξουμε το έδαφος ίσως το βρούμε ακόμη νοτισμένο. Τα δάκρυα από τον πόνο ποτέ δε στεγνώνουν. Από αυτό το παράθυρο κάποιος κοίταξε πέρα τον ορίζοντα και οραματίστηκε το μέλλον. Σε αυτό το σημείο του εδάφους κάποιοι έκαναν έρωτα, γυμνοί, παραδομένοι. Ακριβώς στο ίδιο σημείο που εμείς σκύβουμε για να δέσουμε τα λυμένα μας κορδόνια. Σε αυτό το κενό αιωρούνται ακόμη ανάσες και αναστεναγμοί.
Εισπνέουμε από την εκπνοή του παρελθόντος. Πλέον και εμείς γινόμαστε συμμέτοχοι της μακροχρόνιας ιστορίας του σπιτιού. Η καθεμία πέτρα ερωτοτροπεί με το χρόνο και μεταφέρει στο άπειρο τα δημιουργήματα της στιγμής.
Αν σταματήσουμε κάθε μας κίνηση, αν μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε ακόμη και την ίδια μας την ανάσα, θα αντιληφθούμε μία υπόκωφη, μυστηριακή, άυλη ενέργεια. Και αυτή δε μετριέται, δε λογαριάζεται, δεν προσδιορίζεται. Είναι η ασταμάτητη καρδιά του ίδιου του σπιτιού, που μέσα στην ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, καταφέραμε να γίνει και πάλι αντιληπτή.
