Πού να σε βρεις, όταν ψάχνεις μέσα σου και λείπεις;

Θα προσπαθήσω ακόμα μια φορά να βρω τα σημάδια που υπήρχαν και σαν τυφλός δεν είδα…( μου είπε).

Τον κοίταξα αμίλητη μια που άπειρες φορές είχα ακούσει τα ίδια λόγια τον τελευταίο καιρό. Είναι όμως φορές που η πραγματικότητα σε αφήνει μετέωρο, και ανίκανο να αντιδράσεις. Στην αρχή είσαι καλός ακροατής, κατόπιν συμπαραστέκεσαι με λόγια και αγγίγματα. Κάποτε δεν ξέρεις τι να κάνεις, τι να πεις… ακόμα και τα γράμματα αγκομαχούν στην προσπάθειά τους να φτιάξουν λέξεις.

Έχετε σκεφτεί πως όταν υπάρχει μια τομή στην ζωή μας, κάτι δεν κάναμε σωστά, κάπως είχαμε προειδοποιηθεί αλλά αστοχήσαμε στην ερμηνεία, κάτι έδειχνε τα μελλούμενα γεγονότα και εμείς δεν το είδαμε;

Τόσες και τόσες φορές τα όνειρα μας θορυβούν ή μας προετοιμάζουν. Άλλες τόσες η διαίσθησή μας, χτυπά καμπάνες ότι κάτι πάει λάθος. Κοιτώντας πίσω, αναλύοντας λόγια, πράξεις, κατανοούμε…έστω και εκ των υστέρων τα γεγονότα. Έστω και αργά εντοπίζουμε το «λάθος», το «αδύναμο» σημείο απ’ το οποίο αλλάζει η καμπύλη της ζωής.

Θα μπορούσαμε πολλές φορές επεξεργαζόμενοι τα γεγονότα, να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές, να καταλάβουμε έστω και αργά τα αίτια που η συνεχής ανοδική ή καθοδική καμπύλη της ζωής, αλλάζει κατεύθυνση ξαφνικά. Η κατανόηση είναι το πρώτο βήμα για την αποδοχή, για την αλλαγή στάσης απέναντι σε ανθρώπους, για την επανεκκίνηση και χάραξη νέων στόχων.

Τι γίνεται όμως όταν ξαναγυρνάς με την σκέψη πίσω, και δεν αντιλαμβάνεσαι το «λάθος»; Πώς μπορείς να συνεχίσεις, όταν η ροή κόβεται απότομα χωρίς τίποτα να μαρτυράει την επερχόμενη τομή;

Πόση προσπάθεια να καταβάλεις όταν εχθές ήταν άνοιξη και σήμερα είναι χειμώνας;
Πώς να βάλεις σε τάξη την σκέψη όταν όλα έχουν αποδιοργανωθεί; Πώς να συνεχίσεις ίδιος, όταν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη αναγκάζεσαι να νιώσεις απροσάρμοστος; Με τι ψέματα να νανουρίσεις τον εαυτό σου;
Πώς να γλυκάνεις την πίκρα σου;

Πώς να χαμογελάσεις όταν όλα γύρω ανθίζουν και μοσχοβολούν και εσύ νιώθεις ότι κατάπιες μια πέτρα που δεν χωνεύεται με τίποτα;
Πώς να είσαι σωστός όταν όλα σου φωνάζουν πόσο λάθος είσαι;
Πού να σε βρεις, όταν ψάχνεις μέσα σου και λείπεις;
Πώς να αισθανθείς πληρότητα, όταν έχασες ότι ποθούσες πιο πολύ; Που να βρεις παρηγοριά, όταν κανείς δεν μπορεί να γίνει μάντης των ανύπαρκτων εξομολογήσεων; Πώς να δροσιστείς όταν γεμίζεις το ποτήρι σου μόνο με αμίλητο νερό;