Έχεις κάνει μια βόλτα βραδινή κάτω από το φως του φεγγαριού;
Εκεί που το γιασεμί σε παρασέρνει με τη μυρωδιά του και σε ταξιδεύει;
Που το απαλό του άρωμα σε κάνει να αφήνεσαι να απολαύσεις τη στιγμή…
Να τολμήσεις να ονειρευτείς.
Εκεί που τα φώτα του πάρκου χαμηλώνουν και γίνονται σύμμαχός σου στο ξαφνικό κοκκίνισμα χαράς που έχεις στο πρόσωπο...
Μια βραδινή βόλτα κάτω από το φως των αστεριών, που παίζει μαζί σου, άλλοτε φωτίζοντας τα χαρακτηριστικά σου κι άλλοτε χαμηλώνοντας για να φωτίσει το πιο όμορφο κομμάτι της ψυχής σου…
Λίγο πιο κάτω ένα παγκάκι που θα γίνει σταθμός στη σύντομη βόλτα.
Ένα παγκάκι που έχει ακούσει τόσα από φευγαλέες αγκαλιές που στάθηκαν για λίγο να ξαποστάσουν.
Ένα παγκάκι που έχει χαραγμένα πάνω του λόγια έρωτα, αποδείξεις αγάπης που έσβησε το αποτύπωμά τους ο χρόνος... ένα παγκάκι που ετοιμάζεται να γίνει μάρτυρας σε νέες αγκαλιές, νέες ιστορίες.
Το ίδιο παγκάκι που θα διαλέξεις να ντύσεις με λόγια και γέλια που θα σε φέρουν πιο κοντά σε αυτό το απλό, το αληθινό που αξίζει να ζήσεις…
Μια βραδινή βόλτα που μοιάζει με εφηβικό σκασιαρχείο κι έχει ντυθεί την προσμονή, την επιθυμία, τη χαρά…
Μια βραδινή βόλτα που είχες καιρό να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς δήθεν και δεύτερες σκέψεις.
Εσύ και το υπέροχο που έχεις μέσα σου κι ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντί σου το φέρνει στο φως τόσο φυσιολογικά... Δυο μάτια που σε κοιτάζουν και ένα χαμόγελο που σου ζεσταίνει την καρδιά…
Γνωρίζεις και γνωρίζεσαι… Γελάς και στο ανταποδίδουν άδολα, αληθινά…
Ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα στο χέρι, ίσα να νιώσεις τον ηλεκτρισμό, να φορτίσεις την επιθυμία λίγο παραπάνω… ως την επόμενη φορά που τα χέρια θα συναντηθούν τυχαία… Μια βραδινή βόλτα που έχει ντυθεί το χρώμα της αλήθειας, που δείχνει πως τα αυτονόητα, εκείνα που θεωρούσες άπιαστα ή δύσκολα, ακόμα κι αδύνατα πια να συμβούν, είναι μέσα στην παλάμη σου και σε περιμένουν να τα γνωρίσεις, να τα αγγίξεις, να τα γευτείς, να τα ζήσεις…
Έχεις κάνει μια βραδινή βόλτα κάτω από το φως του φεγγαριού, εκεί που ένα κομμάτι σοκολάτας έχει τη γλύκα της προσμονής ενός φιλιού; Παιδικές φωνές χρωματίζουν τη μουσική της βραδιάς κι αυτή η βραδινή βόλτα σε έχει ντύσει με την παιδική της ανεμελιά. Δεν κάνεις δεύτερες σκέψεις, απλά βιώνεις την ομορφιά της στιγμής και το χαμόγελό σου είναι εκείνο που μαρτυράει πολλά...
Πόση ομορφιά άραγε υπάρχει στα απλά, τα καθημερινά; Σε εκείνα που έρχονται αβίαστα, που δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να τα γευτείς, που δε χρειάζεται να αναμετρηθείς εκατό φορές με τον εαυτό σου και τις ανασφάλειές του, με τους φόβους του και να βγεις νικημένος.
Πόση ομορφιά έχει φωτίσει το χαμόγελό σας...
Μια βόλτα βραδινή, σε μονοπάτια που έχεις διαβεί κι άλλη φορά, μα τώρα ξαφνικά ανακαλύπτεις μια διαφορετική διαδρομή. Τα βήματά σου είναι πιο σταθερά, πιο αληθινά... καρδιοχτυπάς ίσως... σίγουρα έχεις ενθουσιαστεί μα νιώθεις πως βρίσκεσαι εκεί που σου ταιριάζει να είσαι...
Ο χρόνος περνά και είναι τόσο γεμάτος. Κάθε λεπτό μοιάζει να κυλά διαφορετικά. Συζητάς, γελάς, επικοινωνείς με ματιές που λένε μόνο αλήθειες. Δεν βιάζεσαι για κάτι γρήγορο. Τα γρήγορα, τα επιφανειακά και τα ανούσια τα έχεις αφήσει καιρό πια πίσω σου. Επιτρέπεις στο χρόνο να κυλήσει ανέμελα, όσο ανέμελο είναι το παιχνίδι των παιδιών που παίζουν λίγο πιο κάτω από εσάς, κι ας έχουν μείνει έξω ως αργά. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά κι εσύ έχεις μια γλυκιά προσμονή για την επόμενη στιγμή που θα σας φέρει κοντά..
Μια βόλτα βραδινή, κάτω από το φως του φεγγαριού...
