Η δύναμη που ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δεν έχει όρια

Η δύναμη που ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δεν έχει όρια

Οι  μεγάλες  σου στιγμές είναι όταν μετά την απελπισία  νιώθεις ισχυρή θέληση για  ζωή.

«Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής μας, δεν είναι οι ευτυχισμένες μέρες, αλλά περισσότερο οι μέρες εκείνες, που μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή…» (Gustave Flaubert)  

Απόβραδο Παρασκευής, αρχές του φετινού Ιούνη. Ο καιρός άστατος ακόμα, σκοτεινά σύννεφα κατεβαίνουν χαμηλά, μια αστραπή στο βάθος προμηνύει τη βροχή που έρχεται. Ένα παράξενο καλοκαίρι μας συναντά λιγάκι μουδιασμένους, όμως  ελεγχόμενα αισιόδοξους μετά τον υποχρεωτικό εγκλεισμό λόγω του φονικού κορωνοϊού. Έρημη μοιάζει η γειτονιά, μονάχα κάποιοι ζωόφιλοι κυκλοφορούν. Καθώς  το σκοτάδι πέφτει αργά υπάρχει μια αίσθηση στασιμότητας. Δροσερό το αεράκι  μπερδεύει τις μυρωδιές του γιασεμιού και των νυχτολούλουδων.

Νύχτα στην πόλη με ουρανό χωρίς αστέρια, με ένα φεγγάρι μισοκρυμμένο στα σύννεφα, όμως ολόγιομο γεμάτο υποσχέσεις.  Προσπαθώντας να διώξω κάθε τι αρνητικό ανακάλεσα μνήμες καλοκαιρινές με εικόνες όμορφες. Μια ξαφνική φλασιά οδήγησε τη σκέψη μου στο κολυμβητήριο της γειτονιάς, που αυτές τις μέρες άρχισε πάλι να λειτουργεί.  Η μνήμη επιστρέφει στο μεσημέρι της Παρασκευής...

Ξαναβρίσκομαι να κολυμπώ στη διπλανή λωρίδα με το παλικάρι, έναν νέο άνδρα, γύρω στα είκοσι πέντε. Στρέφοντας το κεφάλι συνάντησα το βλέμμα του. Στα μεγάλα – καστανά του μάτια  καθρεφτιζόταν όλη η δύναμή του. Κατάλαβα ότι δεν ήταν αθλητής ούτε άνηκε στο κοινό, όπως εγώ. Ακόμη, δεν ήταν δύσκολο να σκεφτώ ότι κάτι συνέβαινε λόγω του δασκάλου του και  της μητέρας του που τον συνόδευε.  Το παλικάρι έκανε επίπονες προσπάθειες και φαινόταν χαρούμενο με τις επιδώσεις του. Ο δάσκαλός του είχε τόση ευγένεια και υπομονή. Όσο για την πολύ αξιοπρεπή μητέρα φαινόταν τόσο περήφανη. Κοίταζε το γιό της με λατρεία, τον ενδυνάμωνε συνέχεια. Ήταν σαν να τον προέτρεπε με τα μάτια της: «Συνέχισε.Μπορείς! Θα τα καταφέρεις».

Στην έξοδό του από την πισίνα, είδα το καροτσάκι και  διαπίστωσα ότι ο νεαρός ήταν παραπληγικός και έκανε θεραπευτικές ασκήσεις αποκατάστασης. Πίσω από την αναπηρία στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει η τραυματική εμπειρία ενός ατυχήματος. Όμως, όποια κι αν είναι η αιτιολογία - παθολογία ή ατύχημα – αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη για τη ζωή και η ισχυρή θέληση για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που ανέτρεψε τη φυσιολογική της πορεία. Είχε μια μοναδική δύναμη στο βλέμμα του. Τα μάτια του φαινόταν σαν να χαμογελούσαν. Μαρτυρούσαν ότι όλοι  έχουμε ίδιες σκέψεις, συναισθήματα και επιθυμίες.

«Θέληση είναι η ικανότητα του ατόμου να θέτει στόχους και να επιμένει να τους πραγματοποιήσει ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Η ισχυρή θέληση είναι μια δύναμη που σπρώχνει τον άνθρωπο να αναδείξει τις μεγάλες δυνατότητες που διαθέτει προκειμένου να πραγματοποιήσει σημαντικά επιτεύγματα, υπερπηδώντας  όλα τα εμπόδια που θέτει η ζωή και το περιβάλλον», είπε ο Δημοσθένης.

«Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω». Είναι μια φράση τόσο γνωστή σε όλους. Όμως πόσο ισχυρή θέληση πρέπει να ενεργοποιηθεί! Καθώς ξαναγυρίζουν στο νου μου οι σκηνές, σκέφτομαι ότι μπορεί να αναδύονται ταυτόχρονα, η δυστυχία και το μεγαλείο. Δυστυχία για το συμβάν, το πρόβλημα που καθήλωσε ένα νεαρό άνδρα σε αναπηρικό καρότσι. Δυστυχία για τη μάνα  που ανεβαίνει μαζί του το Γολγοθά. Μεγαλείο όμως για τη δύναμη της ψυχής τους, μεγαλείο για την ισχυρή θέληση, την αξιοπρέπεια, την συμπαράσταση και την αγάπη. Μεγαλείο για την αγάπη στη ζωή που αξίζει κάθε προσπάθεια.   

Επί αιώνες η κοινωνία αντιμετώπιζε την αναπηρία σαν θέμα αποκομμένο από άλλα κοινωνικά ζητήματα. Το στίγμα και οι προκαταλήψεις απέναντι των ατόμων με αναπηρία αποτελούσαν τον ισχυρότερο φραγμό για την ενσωμάτωση αλλά και για την δυνατότητα ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στην υγεία. Ο 20ος αιώνας υπήρξε διεθνώς ιδιαίτερα σημαντικός για την αναπηρία. Σε τούτο, ουσιαστικά βοήθησε η δημιουργία ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων στήριξης για τα άτομα αυτά. Επίσης, η νομοθεσία εξασφάλισε την αυτονομία, την στήριξη και την συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Η Ελλάδα, ακολουθώντας με αργούς ρυθμούς τα διεθνή ρεύματα ενδιαφέρεται για την ίση πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Υπάρχει όμως ακόμη μεγάλος δρόμος έτσι ώστε να εξαλειφθούν τα στερεότυπα και οι αρνητικές προκαταλήψεις του κοινωνικού περιβάλλοντος. Σε αυτό  θα συμβάλλει  η ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών σχετικά με τις ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Είναι απαραίτητος ο σεβασμός στη διαφορετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

 Οι εικόνες του ανθρώπινου μεγαλείου διώχνουν μακριά κάθε μίζερη σκέψη. Η δύναμη που ο άνθρωπος κρύβει μέσα του δεν έχει όρια. Η πίστη και η στήριξη κάνουν θαύματα. Το αδύνατο είναι για τους αδύνατους!

11/6/2020  Βάσω Σίδη για το e Woman