Χρόνια τώρα στέκω εδώ.
Σφραγισμένο και σιωπηλό.
Δίχως να κλαψουρίζω και να θρηνώ την μοναξιά μου.
Δεν θέλω κάνεις να με λυπάται.
Κάποτε ήμουν πολλά για κάποιους...Έκλεινα την ευτυχία τους και τα γέλια τούς.
Φύλαγα τα δάκρυά τους και τις φωνές τους από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Έμαθα να είμαι μόνο μου. Να παρατηρώ τους ανθρώπους.
Σκιές που χόρευαν, στο σκοτάδι. Μα χανόταν στο φως της μέρας.
Σ' αγαπώ που ακουγόταν κάτω από το φως τού φεγγαριού μα ο ήλιος τα τρόμαζε και το έβαζαν στα πόδια.
Όρκοι που δεν τηρήθηκαν. Τους έλεγαν βλέπεις άνθρωποι που το μυαλό τους δεν τα έβρισκε με την καρδιά τους. Τόσα και άλλα μυστικά κρυμμένα. Ο καθένας από αυτούς μια ιστορία. Εγώ για εκείνους απλά ένα παντζούρι. Κοιτάξτε δίπλα μου. Μέσα από τα δικά μου χαλάσματα μια καινούργια ψυχή βγήκε.
Ήρθε να με προσέχει...Με αγκάλιασε δυνατά και δεν τρόμαξε από την αγάπη όπως έκαναν οι άνθρωποι.
Έμεινε εκεί όταν ερχόταν το φεγγάρι και συνέχιζε να είναι εκεί όταν έδινε την θέση του στον ήλιο.
Μην τα παρατάτε ποτέ. Όσο και να ριζώσει η μοναξιά μέσα σας, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να χαμογελάτε.Κάποιος πάντα κρυφά ή φανερά θα σας αγαπάει. Μη δειλιάζετε και μη λιγοψύχατε στα συναισθήματά σας. Όταν μας αγαπάνε, υπάρχουμε. Λάμπουμε ακόμα και κάτω από τα χαλάσματά μας.
