Κι ακόμα μετρώ τις απορίες της παράδοσής μου στο καθεστώς του φόβου.
Θυμάμαι, να πλησιάζω το παράθυρο, να κοιτώ τα απέναντι μπαλκόνια, φώτα αναμμένα, αλλού παντζούρια κλειστά, τηλεοράσεις με ηχώ φόβου να αντηχούν.
Οι δρόμοι άδειοι, χωρίς άυλες πατημασιές πια, απλά υπάρχουν ανάμεσά μας, ανάμεσα στα κάθετα τσιμέντα σε σχήμα σπιρτόκουτων, πότε ανάβουν, πότε σβήνουν κι αυτά, κατά την κρίση του κάθε ενοίκου για λίγο φως.
Περιπατητές ελάχιστοι, η τύχη με το μέρος αυτών που κατέχουν κατοικίδια.
Η τρέλα παντού, μηνύματα διττά, μηνύματα άστοχα και περιτέχνως καμωμένα να φοβίζουν το μυαλό. Οι θαρραλέοι τρέχουν, αθλούνται και ξαφνικά όλοι γίναμε ένθερμοι υποστηρικτές της άσκησης.
Βγάζω κι εγώ το σκύλο μου, τρέχει και αυτό τρελαμένο, άδειοι δρόμοι, βρήκε ευκαιρία να αμοληθεί, λυτό και απερίσκεπτο. Δεν έχει φόβο στο δρόμο, δε φοβάμαι κι εγώ, του χαρίζω ελευθερία.
Απουσία αυτοκινήτων εν κινήσει. Σκέφτομαι, να και ένα θετικό από όλη την κατάσταση.
Μια μορφή ελευθερίας σε αυτό τον εγκλεισμό, περπατάμε άφοβα. Ο φόβος δημιουργεί αφοβία, παράτολμο, η μια έννοια απέναντι στην άλλη, τελικά ο τρόπος που το βλέπει κάποιος αλλάζει το νόημα. Κουνάει την ουρά του συνεχώς, μυρίζει ατρόμητο, δεν κοιτάει πουθενά, μόνο τρέχει. Τρέχω κι εγώ μαζί του και βρίσκω την ελευθερία μου. Εκτός των τοίχων, εκτός των κατευθυνόμενων πολύχρωμων κουτιών. Αντιστέκομαι για λίγα λεπτά και αναπνέω.
Η καραντίνα εντός μου, μήνες πολλούς για μένα, η τρέλα εμπρός μου, χρόνια πολλά στριμωγμένη σε μένα. Και τώρα όλοι στο φως, όλοι στο κυνήγι της καθημερινής ασυμβατότητας.
Παράξενα όντα οι άνθρωποι, με αδυναμία κρίσης, με ματαιοδοξίες που απλά χαλούν το απόλυτο δώρο.
Την ύπαρξη της μοναδικής στιγμής που θα υπάρξει στη ζωή τους, αυτής του παρόντος.
Όλα τα σχέδια μισοτελειωμένα. Ονειρέψου, μα μη σχεδιάζεις, πλανεύει το μυαλό και χαλάει το όνειρο η ύλη όταν παρίσταται. Ονειρέψου, κάθε μέρα και στην «καραντίνα» του εαυτού σου, οι απαντήσεις στα κάθε σου «γιατί» αρχίζουν και ακούγονται ψιθυριστά σιγά σιγά, καταλαβαίνεις, αλλάζεις, μεταμορφώνεσαι.
