Τι ήταν αυτό που πάντα σε έκανε να βιάζεσαι;
Καθώς γυρνάω πίσω στο παρελθόν, διαπιστώνω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βιαζόμουνα. Βιαζόμουν να μεγαλώσω, να πάω στο δημοτικό, να πάω γυμνάσιο και πάει λέγοντας. Βιαζόμουν να μπω στο πανεπιστήμιο και βιαζόμουν να ξεκινήσω δουλειά. Βιαζόμουν να μπω στον επαγγελματικό βίο λες και με κυνηγούσαν οι υποχρεώσεις. Ήθελα, λέει, να είμαι ανεξάρτητη. Να μη ζητάω από τη μαμά και τον μπαμπά.
Μαγκιά μου! Ναι, αλλά είχε κι ένα τίμημα. Κουράστηκα νωρίς. Γιατί κι εκεί βιαζόμουν πάντα. Να τελειώσω γρήγορα τις υποχρεώσεις και να φύγω διακοπές. Να γυρίσω εγκαίρως από τις διακοπές για να προλάβω τις νέες υποχρεώσεις. Μονίμως με τη γλώσσα έξω. Σαν να ήθελα να τα προλάβω όλα με τη μία.
Είχα μια σχέση, βιαζόμουν να κάνουμε εκείνο, να κάνουμε το άλλο. Να προλάβω να ζήσω. Τι πετριά είχα φάει…
Βιαζόμουν να μεγαλώσω και τα κατάφερα. Μεγάλωσα! Αφού έτσι κι αλλιώς θα τα κατάφερνα, τι βιαζόμουνα;
Στο μόνο που δεν βιαζόμουν καθόλου, ξέρεις ποιο ήταν; Η εγκυμοσύνη μου. Δεν ήθελα να τελειώσει. Τότε ήθελα να το απολαύσω. Κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε κλωτσιά, κάθε αγωνία για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ήθελα να τα ζω. Να ζω το κάθε τι μέχρι το τελευταίο λεπτό, δευτερόλεπτο της στιγμής. Να περιμένω να έρθει το πλασματάκι μου, στον κόσμο, όταν θελήσει εκείνο ή όταν θα μας έλεγε ο γιατρός.
Και ναι, όλα πήγαν περίφημα. Και τώρα τρέχω να προλάβω την καθημερινότητα. Μα κι αυτή η μέρα να έχει μόνο 24 ώρες…
Τελικά αυτό είναι ζωή. Ένα τρεχαλητό, να ζήσεις όσο γίνεται περισσότερα. Να ρουφήξεις τη ζωή μέχρι το μεδούλι της.
Κάνε όμως κράτει πού και πού. Η ζωή θέλει και χαλάρωση, θέλει να σταθείς κάποιες φορές και μόνο να αφουγκραστείς, να δεις, να συλλογιστείς. Μόνο.
Να ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις και να το κατακτάς.
Αφιερωμένο στο μικρό πλασματάκι που μας έχει πάρει τα μυαλά.
Κατερίνα, η μαμά.
