Όταν ήμουνα μικρή, μου είπαν να είμαι καλή, δεν μου είπαν αν θα είναι και οι άλλοι.
Μου είπαν να είμαι ευγενική, δεν μου είπαν ότι μπορεί να μην είναι οι άλλοι.
Μου είπαν να μη λέω ψέματα, δεν μου είπαν αν τα λένε και οι άλλοι.
Η συγγνώμη τους είναι μικρή, η δική μου πιο μεγάλη.
Συγγνώμη μικρέ μου εαυτέ, που δε σε πρόσεξα πολύ.
Συγγνώμη που σε άφησα να σηκώνεις βάρη με χέρια πληγωμένα.
Συγγνώμη που δε σε άφησα να γελάσεις πιο πολύ και ίσως να κλάψεις περισσότερο.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα ότι η αγκαλιά είναι σημαντική και να την αποζητάς.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα να σε σέβεσαι και να σε εκτιμάς πιότερο.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα να υψώνεις το ανάστημά σου.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα τα «όχι» και τα «μη».
Συγγνώμη που δε σου έμαθα να σε εμπιστεύεσαι και να σε πιστεύεις.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα ότι η γνώμη των άλλων δεν έχει σημασία.
Συγγνώμη που σε άφηνα να πονάς και πους τους άφησα να σε πονέσουν.
Συγγνώμη που δε σου έμαθα να ζητάς βοήθεια.
Συγγνώμη που δε σου έδειξα πόσο όμορφος είσαι.
Συγγνώμη που άργησα να σου πω πόσο αξίζεις.
Συγγνώμη που η αγάπη που έδωσες, δεν είναι αυτή που πήρες.
Συγγνώμη που εγώ δε σε αγάπησα όπως σου έπρεπε.
Συγγνώμη για τους αγώνες που δεν έδωσα.
Συγγνώμη για τα συγνώμη τα ξεχασμένα, τα κρυμμένα, τα λερωμένα.
Μα πάνω από όλα συγγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό να σε βρω.
Υπόσχομαι να μη σε ξαναχάσω..
