Πολυγραφότατη και πολυτάλαντη, η Ιωάννα Γκανέτσα έχει αγαπηθεί από το ευρύ κοινό για τα ψυχογραφήματα που με μαεστρία συνθέτει. «Το άνθος της ζωής» αποτέλεσε την αρχή της συνεργασίας της με τις Εκδόσεις Νίκας. Η συνταγή πέτυχε και έτσι σε αυτή τη συνέντευξη, που είχαμε την τιμή να μας παραχωρήσει, μιλάμε για το νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες.
Ο τίτλος του βιβλίου ήταν επτασφράγιστο μυστικό για μήνες. Το ewoman.gr, όμως, εξασφάλισε την αποκλειστικότητα που τόσοι πιστοί αναγνώστες της Ιωάννας Γκανέτσα ζητούσαν: τον τίτλο του βιβλίου. Μαζί με αυτόν, εξασφαλίσαμε την πρώτη δημοσίευση του εξωφύλλου και κάτι ακόμη: έναν διαγωνισμό για ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο.
Θερμές ευχαριστίες οφείλουμε στον εκδότη κ. Ν. Νίκα για την ευγενική του χορηγία και φυσικά στην αγαπημένη μας, Ιωάννα Γκανέτσα, για την προτίμηση.
Όσο για «Το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων», ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο!
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να μεταφέρεις μεγάλο μέρος της δράσης του βιβλίου σου στο Μουσείο Ραγισμένων Σχέσεων στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας;
Όπως και στο Άνθος της ζωής, έτσι και σε αυτό το βιβλίο βρήκα ένα σημείο αναφοράς που με βοήθησε να αναφερθώ μέσα από πραγματικές καταστάσεις και απτά στοιχεία σε πτυχές του έρωτα, στις ποικίλες οπτικές του. Ο έρωτας δεν είναι μονοδιάστατος κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ξεκάθαρο, ειδικά αν επισκεφτείς το Μουσείο. Ταξίδεψα ως εκεί για τις ανάγκες της έρευνας και εντυπωσιάστηκα από πολλές ιστορίες ερώτων, οι οποίες αν και διαφορετικές, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τον πόνο. Κάποιος έμεινε πίσω για να «πει την ιστορία». Ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να μάθει πολλές από αυτές, καθώς τις ενσωμάτωσα στην πλοκή – μιας και ο ήρωάς μου εργάζεται στο Μουσείο. Είναι βέβαιο ότι θα βρει τον εαυτό του σε κάποιες από αυτές. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν επίσης τα αντικείμενα που εκτίθενται στο Μουσείο. Αν και συχνά είναι μικρής ή καθόλου αξίας, πρόκειται για αντικείμενα που κάποιος σύνδεσε τόσο στενά με έναν μεγάλο έρωτα, ώστε του ήταν δύσκολο να τα αποχωριστεί, πόσο μάλλον να πετάξει – γι’ αυτό άλλωστε έφτασε στο σημείο να τα δωρίσει στο Μουσείο.
Μίλησέ μας για τους δυο κεντρικούς ήρωές σου, τον Στέφανο και τη Μάρα.
Είναι όπως όλοι οι ήρωές μου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, άλλοτε δειλοί, άλλοτε θαρραλέοι, κάποιες φορές φέρονται λογικά, άλλες παρασύρονται από την επιθυμία, πότε πότε διεκδικούν τη στιγμή κι άλλοτε τη φοβούνται και μένουν μακριά. Ο Στέφανος είναι ένας άντρας που έχει μάθει να φεύγει πριν τον αφήσουν κι αυτός είναι ένας φόβος με τον οποίο παλεύει όλη τη ζωή του. Η Μάρα είναι μια γυναίκα που έχει μάθει τη μοναξιά και δυσκολεύεται να επενδύσει στο μαζί. Είναι και οι δυο τους άνθρωποι με ρωγμές, από όπου άλλες φορές μπαίνει το φως και άλλες το σκοτάδι. Παλεύουν με τις αντιθέσεις κι αυτό τελικά είναι –λίγο πολύ− ο έρωτας: συναίσθημα των αντιθέσεων.
Πού πιστεύει η Ιωάννα ότι πηγαίνουν οι έρωτες όταν ραγίζουν, όταν τελειώνουν;
Ω! Υπάρχουν τόσα μέρη, όσα ίσως και οι έρωτες. Θα προτιμήσω, ωστόσο, να αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο είδος έρωτα το οποίο θεωρώ ότι είναι αυτό που αξίζει περισσότερο, τον μεγάλο. Οι μεγάλοι έρωτες, άλλωστε, μένουν στον χρόνο, ακόμη κι όταν ραγίζουν ή τελειώνουν. Αυτοί, λοιπόν, δεν πηγαίνουν κάπου, μένουν πάντα εκεί που ανήκουν: στην καρδιά.
Τι θεωρείς ότι έχεις εξελίξει στη γραφή σου σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο σου, «Το άνθος της ζωής»;
Είμαι οπαδός της τεχνικής “Show. Don’ t tell” που θέλει τον συγγραφέα να αφήνει τον αναγνώστη περισσότερο να νιώσει την ιστορία μέσα από τη δράση και τα συναισθήματα των ηρώων και λιγότερο να διαβάσει την περιγραφή του πώς αισθάνονται. Σε κάθε βιβλίο, λοιπόν, προσπαθώ να έρχομαι όλο και πιο κοντά προς αυτό το στόχο. Είναι ζωτικής σημασίας για εμένα να δημιουργώ συναισθήματα στον αναγνώστη.
Είναι, θεωρώ, ένα εξαιρετικό μέσο κάθαρσης. Ο χρόνος θα δείξει και το κοινό θα κρίνει κατά πόσο το επιτυγχάνω.
Στο «Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων», πέραν των δυνατών χαρακτήρων των πρωταγωνιστών, υπάρχουν εξίσου δυνατοί δευτεραγωνιστές. Ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία, η οποία δένει έντεχνα με την κύρια πλοκή. Ποια στοιχεία της Ιωάννα κρύβονται πίσω από τους ήρωές σου; Θα ταυτιζόσουν με κάποιον απόλυτα;
Ξεκινώ από το τέλος και απαντώ ότι απόλυτα δεν έχω ταυτιστεί ποτέ, ως τώρα, με ήρωά μου. Δεν είμαι εγώ η πηγή άντλησης χαρακτηριστικών, δεν επιδιώκω να είμαι. Είμαι, άλλωστε, το ίδιο ατελής όπως όλοι μας. Όταν τους δημιουργώ, έχω στο μυαλό μου την ιστορία, την πλοκή, τι είναι αυτό που θέλω να φτάσει στον αναγνώστη, τι εξυπηρετεί την εξέλιξη, τον μύθο και σύμφωνα με αυτά τους πλάθω. Στην πορεία ίσως σε κάποιον αναγνωρίσω κάτι δικό μου. Είναι λογικό εφόσον είναι «παιδιά» μου αλλά είναι, επίσης, απλώς τυχαίο.
Πόσο πιστεύεις ότι πρέπει να κυνηγά κανείς μια σχέση που ραγίζει; Πρέπει να υπάρχουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στον έρωτα;
Το πόσο σε σχέση με πόσο είναι το θέμα! Πoιο είναι το μέτρο; Αυτό που εγώ προτιμώ ως απάντηση στο πόσο είναι όσο αισθάνεται κανείς ότι θέλει να κυνηγήσει, με την προϋπόθεση ότι δεν πιέζεται, δεν ταπεινώνεται, δε θίγεται, δεν νιώθει ότι τον εκμεταλλεύονται. Όλα αυτά δεν είναι υγιή συναισθήματα. Ο πόνος και η απόρριψη, από την άλλη, είναι μέρος της ζωής. Όλοι τα βιώνουμε κάποια στιγμή. Δικαιούμαστε να δίνουμε και να ζητάμε δεύτερες ευκαιρίες και δικαιούνται και οι άλλοι να ζητούν ή να μην δίνουν. Όλα θεμιτά, όλα στο παιχνίδι.
Μέχρι και τη Δευτέρα 13 Ιουλίου υπάρχει δυνατότητα προπαραγγελίας υπογεγραμμένου αντιτύπου από τη συγγραφέα. Για να προμηθευτείτε, λοιπόν, θα πρέπει να επικοινωνήσετε εγκαίρως με τις Εκδόσεις Νίκας.
Λάβετε μέρος στον διαγωνισμό για «Το Μουσείο των Ραγισμένων Σχέσεων» στη σελίδα του Ewoman
