Πάντα αγαπούσα τους αδικημένους και κατατρεγμένους αυτού του κόσμου.
Τους ανθρώπους του περιθωρίου, τους "ψωριάρηδες" και τους ανένταχτους.
Τους "χαλασμένους" και προβληματικούς.
Μισώ τους τέλειους ανθρώπους και τις τέλειες ζωές τους.
Μισώ τους ατσαλάκωτους ανθρώπους,με μακιγιαρισμένες καμουφλαρισμένες ψυχές.
Μισώ του αλάνθαστους και τους μονίμως προγραμματισμένους.
Δεν μπορώ τους μόνιμα χαμογελαστούς κι ευτυχισμένους που δεν τους αγγίζει καμία ευαίσθητη πλευρά της ζωής.
Δεν υπάρχουν αναμάρτητοι και τέλειοι άνθρωποι.
Πώς είναι δυνατόν να τους αγαπώ;
Είμαι αμαρτωλή και έχω αποτύχει πολλές φορές.
Είμαι γεμάτη από ατέλειες και μειονεκτήματα.
Είμαι φως και σκοτάδι. Είμαι χαμόγελο και δάκρυ μαζί.
Όχι δεν είμαι τέλεια. Παλεύω να γίνω καλύτερη μέσα στον χρόνο, γνωρίζω τα κουσούρια μου.
ΕΣΥ; Εσύ κύριε και κυρία τέλεια, αναμάρτητε και αναμάρτητη, πού το μόνο που κάνεις είναι να κρίνεις τους άλλους... Πότε θα κοιτάξεις την μούρη σου στον καθρέφτη;
Πότε θα δεις τον βούρκο που έχεις μέσα στην ψυχή σου;
Πότε θα σταματήσεις να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;
Πότε επιτέλους θα ξεράσεις την αλήθεια σου;
Πότε, επιτέλους, θα δείξεις ποιος είσαι;
Για αυτό σου λέω: σταμάτα να κρίνεις και δες επιτέλους μια φορά αυτό που αποφεύγεις όλη σου τη ζωή να δεις.
Τον εαυτό σου.
