Το μίσος τους έγινε εικόνα του προσώπου της.
Αλλοιωμένο με μια απερίφραστη θλίψη να σκιάζει μέχρι το θάνατο την ύπαρξή της.
Άλλοι που πήραν αποφάσεις για εκείνη, σε μια στιγμή που η εμμονή τους έγινε πράξη και ο τρόμος υπόσταση. Ψευδαισθήσεις ολοκλήρωσης του στόχου, στοιχειωμένα και τα δικά τους χρόνια πίσω από σίδερα.
Αλλοίωση ψυχής.
Στιγματισμένα χρόνια για όλους. Αποτέλεσμα κανένα.
Θεριεύει η κακία και όλοι μας θεατές σε ένα κόσμο που χάνει την πορεία του.
Λοξεύουμε από την αγάπη.
Και ξαφνικά νοσταλγώ το τέλος των παραμυθιών των πρώτων παιδικών μου χρόνων, των χρόνων της αθωότητάς μας, αυτή την όμορφη και οικεία φράση: «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
11/6/2020
Με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι
