Άναψε ένα σπίρτο και το ρίξε πάνω στα ξερά κλαδιά που είχε μαζέψει τη προηγουμένη μέρα.
Ο ελληνικός καφές άχνιζε ακόμη στο λευκό φλιτζάνι πάνω στο τραπέζι της βεράντας.
Έριξε μια ματιά γύρω του, απόλυτη ησυχία, δεν κουνιέται φύλλο σκέφτηκε κι έμεινε να κοιτάζει τη φωτιά να θεριεύει..
Κι ο καφές εκεί να στέκει αχνιστός, η κυρά του μέσα να μαγειρεύει κι ο δρόμος γεμάτος μέχρι έξω από την αυλή του με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Διακοπές, βλέπεις, Ιούλιος και τα εξοχικά γεμάτα κόσμο.
Άκουσε το πιατάκι του καφέ να χτυπά με το φλιτζάνι κι είδε τον καφέ να χύνεται σα μαύρη λάβα.
Αέρας δυνατός, ασταμάτητος κι η φωτιά του ταχύτατα ξεκίνησε να ταξιδεύει, δε πρόλαβε να φωνάξει, να αντιδράσει κι η κυρά δε θα τελείωνε ποτέ το φαγητό.
Τα αμάξια άρχισαν να χορεύουν σαν πυροτεχνήματα γεμίζοντας το δρόμο καπνό κι υστερία. Τα εξοχικά άδειασαν από τους ενοίκους, σωπάσαν τα γάργαρα ξέγνοιαστα γέλια.
Αγωνία, τρόμος και φυγή.
Εγκλωβισμός, απελπισία, θάνατος.
Άνοιξε τα μάτια του, έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ και βγήκε στη βεράντα.
Τον άφησε στο τραπεζάκι, κατέβηκε στο κήπο. Έβαλε προσεκτικά τα κλαδιά σε μαύρες σακούλες και τα μετέφερε στην αποθήκη. Ότι πρέπει για προσάναμμα στο τζάκι το χειμώνα. Επέστρεψε στη βεράντα και φώναξε τη κυρά του που μαγείρευε στη κουζίνα. Χαιρέτισε χαμογελαστά την οικογένεια που πάρκαρε έξω από την αυλόπορτα του. Καλοκαίρι βλέπεις γέμισε ο τόπος εκδρομείς και παραθεριστές. Τα δίδυμα κοριτσάκια του έστειλαν φιλί.
Γέμισε η ψυχή του γαλήνη. Έδιωξε τα μαύρα σύννεφα της καπνιάς που σκέπασαν με τον εφιάλτη τη καρδιά του.
Ο καφές άχνιζε ακόμη στο φλιτζάνι κι ο αέρας φύσηξε δυνατά.
23 Ιουλίου 2018.
1 αμέλεια εγκληματική. 102 νεκροί.
Εις μνήμην...
