Δύο χρόνια πριν ήταν το Μάτι, το 2007 ήταν η Ηλεία, σήμερα είναι οι Κεχριές Κορινθίας. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια.
Καίμε δασικές εκτάσεις, καίμε όποια πηγή οξυγόνου και ζωής υπάρχει, καταστρέφουμε την ίδια τη ζωή. Και φταίμε εμείς οι άνθρωποι, κανένας άλλος.
Γιατί έχουμε γίνει τόσο καταστροφικοί, τόσο εκδικητικοί απέναντι στους άλλους, στη φύση, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί θυσιάζουμε τα πάντα στο όνομα του κέρδους, του εύκολου πλουτισμού και του χρήματος; Για το Μάτι έφταιγαν οι στενοί φιδογυριστοί δρόμοι και τα μεγάλα σε τετραγωνικά πολυτελή εξοχικά που έχτισαν οι κάτοχοί τους μέσα στο πράσινο, μέσα σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο.
Ο άνθρωπος δεν φταίει ποτέ. Αυτό είναι το λάθος σε κάθε συλλογισμό. Καταστρέφει αλόγιστα το περιβάλλον, πετάει τα αποτσίγαρά του σε δάση, παραλίες και νιώθει άρχοντας, πασάς. Και ρίχνει πυρά και ευθύνες σε εμπρησμούς ή στην κακή ρυμοτομία. Όμως η ανθρώπινη ζωή δεν γυρίζει πίσω… Οι κάτοικοι στο Μάτι είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφονται, αντίκρυσαν κατάματα τον ίδιο τον θάνατο, αναμετρήθηκαν μαζί του. Κάποιοι κατάφεραν να επιζήσουν, έχοντας όμως τώρα να αντιμετωπίσουν τους εφιάλτες που τους ξυπνούν τα βράδια από τη μυρωδιά της καμένης σάρκας που ακόμα μυρίζουν, την ανικανότητα να σώσουν τον φίλο τους, το παιδί τους, τον γείτονά τους.
Πώς να παρηγορήσεις τη μάνα που έχασε τα παιδιά της και τον άντρα της; Πώς να ένιωθε το κορίτσι που μέσα στην απόγνωσή του και στην προσπάθειά του να σωθεί, όταν οι φλόγες έγλειφαν κυριολεκτικά το κορμί του, πήδηξε από τον απόκρημνο βράχο για να πέσει στο νερό; Και η μητέρα που κολύμπησε ώρες αμέτρητες με την κόρη της και τις φίλες της που είχαν πάει στο ξενοδοχείο να γιορτάσουν τα γενέθλιά της;
Ήρωες τους ονομάσαμε και ήρωες είναι φυσικά και το καλύτερο μνημόσυνο που θα μπορέσουμε να τους κάνουμε είναι να γίνουμε Άνθρωποι. Να μην ξαναπροκαλέσουμε καμία πυρκαγιά, καμία φυσική καταστροφή. Γιατί δεν μολύνουμε μόνο το φυσικό περιβάλλον, μολύνουμε και καταστρέφουμε την ίδια μας τη ζωή!
