Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα: η στρατηγική της χειραγώγησης

Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα: η στρατηγική της χειραγώγηση(pexels)

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως η εποχή των ημίμετρων, σε όλο το πλέγμα των σχέσεων. Μπαίνουμε στο παιχνίδι εξαρχής για να δώσουμε λίγο απ’ όλα και κατά συνέπεια να συμβιβαστούμε με λίγο από όλα

Λίγος σεβασμός, λίγη εμπιστοσύνη, λίγη κοινωνική αποδοχή της σχέσης, μια μικρή αίσθηση οικονομικής ασφάλειας, λίγο πάθος στην αρχή και μετά βλέπουμε… Το σύνδρομο της μαϊμούς που καβατζάρει κλαδιά να βρίσκονται και η σιγουριά της πορτοκαλιάς που κάνει κι άλλα πορτοκάλια, πάντα εκ του ασφαλούς φυσικά, οριοθετούν και ταπεινώνουν τις σχέσεις μας.

Μεγαλώνουμε ποτίζοντας την ύπαρξή μας με αυτό το λίγο και αλίμονο σε όποιον έρθει να διεκδικήσει το αυτονόητο… το πολύ! Το αμοιβαίο! Το αδιαπραγμάτευτο και το καθολικό!

Για να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας στα όρια που βολεύουν, μια αποτελεσματική τακτική άμυνας είναι η φραστική επίθεση… Την επιλέγουν εκείνοι που μπορούν να τη διαχειριστούν με μαεστρία. Χρειάζεται αρκετός εγωκεντρισμός, ίσως και ναρκισσισμός και φυσικά εμπειρία στον χειρισμό της. 

«Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι», θα έλεγε η γιαγιά μας… Το θύμα γίνεται θύτης… Ο άνθρωπος που χρησιμοποιήθηκε και αδικήθηκε, βρίσκεται εκτεθειμένος ως ο αίτιος της δυσάρεστης κατάστασης. 

Τι κι αν γύρισε τον ουρανό ανάποδα για χατίρι μας; Τι κι αν μέτρησε χίλιες δυο υπερβάσεις; Τι κι αν υποχώρησε ξανά και ξανά; Τι κι αν μας έδωσε τη μια ευκαιρία μετά την άλλη;

Με περίσσιο θράσος απαξιώνουμε ό,τι μας έχει προσφέρει και στην χειρότερη των περιπτώσεων προσπαθούμε να τον πείσουμε πως μας έχει βλάψει. Η επιθετικότητα φτάνει στα όρια της ανηθικότητας όταν τον συκοφαντούμε για πράγματα που δεν είπε ούτε έκανε. 

Άδικα προσπαθεί ο δόλιος να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Είναι χαμένος από χέρι. Εκείνος που τίμησε τη σχέση, βλέπει να του αμφισβητούν την ηθική του, να ποδοπατούν την αξιοπρέπειά του και να απορρίπτουν την αξία του ως πρόσωπο.

Γιατί εμείς είμαστε αποφασισμένοι να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας, να πείσουμε τον εαυτό μας πως δε φερθήκαμε σκάρτα και φυσικά να εκδικηθούμε εκείνον που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του και να μας αντιμετωπίσει. 

Για ποια χρυσή τομή στη συνύπαρξη μιλάμε; Όταν οι σχέσεις φτάσουν στα άκρα και μάλιστα με έναν τέτοιο άνισο και άδικο τρόπο, είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν την ισορροπία και την αξιοπρέπειά τους.  

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από εμάς που ξεπουλήσαμε όσο όσο τα συναισθήματά του άλλου για να γκρεμίσουμε τα συρματοπλέγματα που ύψωσε γύρω του. Μια συγγνώμη δεν αρκεί, χρειάζονται πράξεις αγάπης . Και χρόνο… για να γλύψει τις πληγές του, να μαλακώσει ο πόνος του και να αποφασίσει αν είναι έτοιμος να μας δώσει μια ακόμα ευκαιρία.  

Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα για τον αδηφάγο εγωισμό μας. Μια στρατηγική χειραγώγησης που αγγίζει τα όρια της ανηθικότητας και της σκληρότητας απέναντι στον άνθρωπο που μας τίμησε με την αγάπη του.