Στο κέντρο της εικόνας μια σκάλα.
Μεταλλική και Σκουριασμένη. Αφημένη στη σήψη του χρόνου, με μια παράλληλη διάταξη που σηματοδοτεί την ασχήμια της ομοιότητας. Σα φίδι που χιμάει προς τον ουρανό, λες και ο ουρανός είναι κάτι, που μπορεί ένα ταπεινό πλάσμα να του χιμήξει. Μια παραπαίουσα σκάλα, καμωμένη από υλικό αταίριαστο με την ελπίδα. Αζέσταγος, σκληρός ο επεξεργασμένος σίδηρος, κακός αγωγός των ανθρώπινων συναισθημάτων. Φλογερή, ευλύγιστη και ευπροσάρμοστη η ελπίδα, εισχωρεί με αυθάδεια στα ανθρώπινα συναισθήματα και τα μετατρέπει συχνά σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Κάτι δέντρα παραδίπλα. Στητά και αειθαλή. Με μια Τάση και αυτά να αγγίξουν τον ουρανό. Με μεγαλύτερη ταπεινότητα. Χωρίς αλαζονεία και με μία προσμονή, δομημένη από τη δυσκολία του εγχειρήματος. Σαν τις εύλογες και αναπόδραστες ελπίδες. Το ξύλο, τα φύλλα, η αναπνοή, η ίδια η ζωή. Με τη δημιουργία, την ανέλιξη, την αναγέννηση και το αναπόφευκτό της τέλος.
Και ένας σταυρός από Εκκλησάκι, στην κάτω γωνία δεξιά. Χαμηλότερα από οτιδήποτε άλλο στην εικόνα, μα για πολλούς ψηλότερα από καθετί στον ουρανό. Με τις δύο μεταξύ τους κάθετες γραμμές, να σηματοδοτούν το παρόν και το μέλλον. Την επίπεδη πραγματικότητα και την ευθυτενή ανάσταση. Και εκεί στο σημείο της ένωσης, να χτυπάνε ασίγαστα οι καρδιές όσων βρίσκονται μέσα στο κτήριο.
Η αδυσώπητη αλήθεια είναι πως ούτε οι τεχνητές άτεγκτες σκάλες, ούτε οι κορυφές των αυτοφυών δέντρων, ούτε καν ο συμβολικός ανίκητος σταυρός, μπορούν από μόνα τους να μετασχηματίσουν την ελπίδα σε πραγματικότητα. Μόνο εκείνοι οι καρδιακοί χτύποι μπορούν να υφαίνουν ξανά τη φορεσιά της ζωής. Να αντιστοιχήσουν την αναμφισβήτητη προσπάθεια, με το Λυτρωτικό αποτέλεσμα.
H εξωτερικά φαινομενική ακινησία, κρύβει από πίσω της τοίχους γεμάτους αναστεναγμούς, πατώματα πλημμυρισμένα με βασανισμένα βήματα, χώρους με αιωρούμενες ικετευτικές παρακλήσεις. Μα ο διερχόμενος δε μπορεί να αντιληφθεί τίποτε πέρα από μια εικόνα. Πέρα από την εμφανή οπτική του πληροφόρηση. Πέρα από μια σκάλα, ένα δέντρο και ένα σταυρό. Μόνο όσοι έχουν ζήσει, έχουν κλάψει, έχουν λυγίσει, έχουν Λυτρωθεί εκεί μέσα, αναγνωρίζουν το ουσιαστικό πίσω από το προφανές. Η παιδιατρική κλινική του Ιπποκράτειου νοσοκομείου από έξω. Με τον ήλιο, να σηματοδοτεί αξιοθαύμαστα και πληρέστερα από οτιδήποτε άλλο, την ελπίδα. Μερικές φορές, ακόμη και την άπιαστη ελπίδα. Τη στιγμή της φωτογραφίας και εγώ ένας απλός διερχόμενος.
Μα επί της ουσίας, ποτέ ξανά Απλά ένας διερχόμενος.
