Το καλοκαίρι μοιάζει με την άνοιξη. Τα αγαπάμε και τα δυο. Μας ομορφαίνουν και τα δυο.
Πάνε χέρι χέρι, χαμόγελο χαμόγελο και με μια μεγάλη δόση αισιοδοξίας και δύναμης.
Αγαπάμε την Άνοιξη γι’ αυτές τις εισβολές ομορφιάς που ξετρυπώνουν από το πουθενά με επιμονή και με γινάτι, για να μας θυμίζουν πως η ζωή είναι όμορφη.
Πως μετά την αντάρα έρχεται η ηρεμία.
Πως η ασχήμια και η ερημιά έχουν μικρή διάρκεια.
Πως ήρθαμε στη ζωή για να γευτούμε τις χαρές της.
Πως το καλό ανθίζει και πάνω στα καμένα.
Αγαπάμε το Καλοκαίρι για την ανεμελιά του.
Για τη θαλασσινή την αύρα του, που ποτίζει την ανάσα.
Για τις παρέες με τους φίλους και το τραγούδι του φλοίσβου στο τραπέζι.
Για τα χνάρια που αφήνουμε πάνω στη βρεγμένη άμμο.
Για τις αγκαλιές από τα ανταμώματα με τους αγαπημένους μας.
Για το ολόγιομο φεγγάρι που γίνεται χάδι τρυφερό στο βλέμμα.
Αγαπάμε το καλοκαίρι γι’ αυτόν τον ήλιο που φοράνε κορόνα τα παιδιά.
Για τα γέλια τους που αντιλαλούν ελεύθερα μέσα στις γειτονιές.
Για τα ταξίδια που ονειρευόμαστε, για τα όνειρα που μας ταξιδεύουνε.
Για τις βουτιές στα βαθιά, για την ασφάλεια στα ρηχά.
Για την απεραντοσύνη του γαλάζιου που μοσχοβολά αλμύρα.
Για σημάδια στα βράχια που μέσα τους περνάει το μελτέμι χωρίς να πονάνε.
Αγαπάμε το καλοκαίρι, γιατί νιώθουμε πιο ήρεμοι.
Γιατί γινόμαστε πιο δοτικοί, πιο χαρούμενοι, πιο ανθρώπινοι.
Γιατί αφηνόμαστε σε υποσχέσεις και παραμύθια.
Γιατί τάζουμε αέναα φιλιά.
Γιατί νιώθουμε πως δαμάζεται η ζωή που μας ανήκει.
Γιατί μας δένουν οι στιγμές του και νομίζουμε πως όλα τα μπορούμε.
Πως όλα τα αντέχουμε. Πως όλα μας αξίζουν.
Αγαπάμε το καλοκαίρι, γιατί μας χαρίζει ένα κομμάτι παιδικότητας που αντέχει στους χειμώνες…
