Συμβάσεις Ανηθικότητας…
Θυμάμαι πως κάποτε ήταν όλα απλά.
Ξεκάθαρα. Απόλυτα.
Οι λέξεις είχαν τη βαρύτητα τους και οι πράξεις απλά τις επιβεβαίωναν.
Το “θέλω” ήταν θέλω και όχι θέλω γιατί έτσι με βολεύει τώρα.
Το ” σ' αγαπάω” ήταν έκφραση αγάπης και όχι μέσο ικανοποίησης αναγκών.
Το “είσαι φίλος μου” σχέση ζωής και όχι δεν έχω άλλη παρέα για σήμερα το βράδυ.
Ο “έρωτας” έκφραση συναισθημάτων και όχι εκτόνωση στιγμής.
Η “σχέση” σήμαινε τουλάχιστον συναισθηματική δέσμευση και όχι εμπόδιο που μου στερεί την ελευθερία μου.
Ύστερα ήρθαν κάτι “νεωτερισμοί”, προοδευτικότητα να πω; που μας έκαναν”ελεύθερους” , “πολυγαμικούς”, δήθεν”ξεκάθαρους” για να μην μας ζητά ο άλλος τα ρέστα και να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.
Μπήκε το εύκολο στη ζωή μας, η υπερπληθώρα επιλογών, το εύκολο σεξ χωρίς να πληρώνουμε τουλάχιστον αντίτιμο. Ναι το θεωρώ πιο έντιμο να πληρώνεις για μια “υπηρεσία” από το να χρησιμοποιείς κάποιον άνθρωπο άλλο , γι αυτό τον σκοπό.
Μάθαμε να μοιραζόμαστε, ζωές, κορμιά, στιγμές της μίας βραδιάς.
Μάθαμε να είμαστε ανυπόμονοι, να ζητάμε επιτακτικά την ικανοποίηση των αναγκών μας, είτε σωματικών, είτε συναισθηματικών, χωρίς να δίνουμε, χωρίς να περιμένουμε, χωρίς να δενόμαστε, χωρίς να πληγωνόμαστε, χωρίς να χάνουμε.
Ο εγωισμός μας βγαίνει πλέον αλώβητος σε κάθε μάχη αφού δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Αν δε θέλεις εσύ, υπάρχει ο άλλος, ο άλλος, ο άλλος. Στα σεντόνια μου σήμερα, μπορώ να τα νοτίζω με εσένα, αύριο με τον άλλο και μεθαύριο πάλι με σένα αν βολέψει. Σου λέω να μην έχεις προσδοκίες, πώς πρέπει να αρκείσαι στη στιγμή, πώς αν σου πω είμαι ερωτευμένος δεν είναι παρά έκφραση στιγμιαίου πάθους και έτσι μπορώ να περιφέρω τον εαυτό μου στη διάρκεια της μέρας, της ζωής γενικότερα χωρίς να με πιάνει ναυτία κοιτώντας τη βρομερή μου φάτσα στον καθρέφτη.
Μπορώ να σου λέω τις μισές αλήθειες μου, ποιος είσαι εσύ στο κάτω κάτω που χρειάζεται να ξέρεις για μένα, σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι! Αν παίξεις καλά τον ρόλο σου, αν δεν παραπονιέσαι, αν είσαι ευχαριστημένος με τα ψίχουλα που μοιραζόμαστε και αν τα βρίσκουμε και στο κρεβάτι όλα θα ναι comple , μην ανησυχείς για τίποτα.
Αν τολμήσεις να νοιαστείς ουσιαστικά για μένα, σαν ανθρώπινη οντότητα και να δεθείς μαζί μου, συγνώμη φίλε , φίλη, έχασες.
Δεν μπορείς να καταλάβεις ή μάλλον δεν μπορείς να μ αγαπήσεις δεν στο επιτρέπω με τον τρόπο μου.
Να σου πω και μια μεγάλη αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω πώς τολμάς να νιώσεις και να μην θέλεις να πάρεις. Αφού όλα ήταν σε πλαίσια από την αρχή πώς το τολμάς αλήθεια; Μη μου φέρεσαι "καλά” με νοιαξιμο κ φροντίδα με κάνεις να αισθάνομαι παράξενα και άβολα.
Συμπεραίνω ότι έχεις σκοτεινούς σκοπούς, προσδοκίες μακρινές γιατί εγώ, εγώ και ο αξιοσέβαστος εαυτός μου, δίνω κάτι μόνο για να πάρω. Θα σου φερθώ γλυκά και ευγενικά για να μου δώσεις κάτι. Κάτι συγκεκριμένο. Την παρέα σου , τον έρωτα σου, τον χρόνο σου. Τον πολύτιμο χρόνο μου, τον διαθέτω, όχι γιατί μ αρέσει να μοιράζομαι μαζί σου (μια εναλλακτική λύση είσαι μην το ξεχνάς), αλλά γιατί αυτό χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή.
Μην τολμήσεις να σκεφτείς ότι μοιράζομαι μαζί σου γιατί σε συμπαθώ, σε αγαπώ, γιατί έχω συναισθήματα για σένα. Θέλω μόνο να πάρω. Τα είπαμε αυτά απ’ την αρχή, ξηγημένες κουβέντες. Θα σου πω και μια αλήθεια.
Είμαι υπερευαίσθητος.
Έμαθα να οριοθετώ σκέψεις, σχέσεις, συναισθήματα γιατί κάποτε πληγώθηκα.
Εγκλώβισα λοιπόν και οχύρωσα τον εαυτό μου ώστε τίποτα πια να μη με επηρεάζει.
Αν θέλεις να παίξουμε με τους δικούς μου όρους, αν θες να περάσουμε όμορφα μέσα στο κουτάκι που σου έχτισα οκ. Διαφορετικά στο καλό και μην μου ξαναπείς για αγάπες, φιλίες και λουλούδια.
Δεν μπορώ τα δράματα! Κουράζομαι! Και μια που άντε κάπως σε συμπαθώ, θα σου πω ακόμα μια αλήθεια.
Δε φταίω εγώ. Έχεις προβλήματα ψυχολογικά και τα πράγματα είναι πολύ απλά για να τα κουράζουμε .
Μια ζωή την έχουμε! Yolo όπως λένε και τα νέα τα παιδιά.
