Διόλου δε μας απασχόλησε αν ήταν λάθος ή σωστό.
Το μαζί έρχεται ολοένα και πιο κοντά.
Ζητά από το θέλω μια ακόμη αιωνιότητα
για να ομολογήσει την αδυναμία της στιγμής.
Δε σκέφτεται, δεν προσμετρά, δεν υπολογίζει.
Βιάζεται να προλάβει μόνο.
Να προλάβει να πει την ευχή πριν το αστέρι πέσει.
Να προλάβει να κατεβάσει τον ήλιο στα μάτια μας
να χτίσει το όνειρο.
Εδώ πάνω στην καυτή άμμο
ενάντια στον άνεμο και στο κύμα, να το αναστήσει.
Ένα παλάτι ναι… Ένα παλάτι στην άμμο της ουτοπίας.
Ένα ζευγάρι φτερά, να κυνηγήσει το άπιαστο.
Να αναμετρηθεί με το αδύνατο.
Να θρυμματίσει την άρνηση, να δοκιμαστεί.
Να σκάψει βαθιά το χαμένο λυχνάρι για να βρει,
να ξεδιψάσει, να αναβλύσει ζωή.
Να δώσει σχήμα και μορφή στην αλήθεια.
Να γεμίσει κενά, να μεγαλουργήσει.
Μαγεία αυτή η ακτή δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Μαγεία και τα φιλιά σου.
Παράξενο, ανεξήγητο πως, το θαύμα έχει ξεκινήσει.
Είναι η πρόκληση, που γιγαντώνει την επιθυμία.
Αυτό το αβέβαιο, που βλέπει την ψυχή να χαμογελάει.
Είναι κι αυτή η καλοκαιρινή αύρα
που κάνει τα πάντα πιο ανάλαφρα.
Θα το χτίσουμε…
Η φύση μας δε γνωρίζει περιορισμούς, τους απεχθάνεται.
Τα ‘’μη’’ λουφάζουν απορημένα
στη σκιά του άκρατου ενθουσιασμού.
Η ψυχή σε συστοιχία με το κύμα
κουμπώνει φυσικά, αβίαστα.
Αντέχει να ξεβολευτεί.
Ανοίγει το δρόμο στο παρόν
του επιτρέπει να εισχωρήσει μέσα του.
Να φλερτάρει μαζί του.
Να γεμίσει χαμόγελα το παλάτι.
Να γεμίσει πειράγματα, να γεμίσει φως, λατρεία, ζωή.
Ούτε να το ορίσει ζητά, ούτε να οριστεί.
Να υπάρξει μέσα μας.
Να ολοκληρωθεί και να υψωθεί
στο παντού και στο πουθενά
στο όλα και στο τίποτα
στην αιώνια στιγμή, στην αγκαλιά του ήλιου.
Κοίτα μέσα στα μάτια μου.
Κόπασαν οι άνεμοι. Η θάλασσα στέκει ασάλευτη.
Πέτρωσε η ακτή.
Κοίτα τίποτα δεν το απειλεί.
Το παλάτι μας έχει σωθεί.
Μπορώ να σε ερωτευτώ από την αρχή…
Στην άμμο της ουτοπίας
