Οι δραματικές εξελίξεις στο ΚΥΤ της Μόριας έφεραν και πάλι στο εθνικό και ευρωπαϊκό προσκήνιο τη φωνή του Λεσβιακού λαού να διεκδικεί το αυτονόητο δικαίωμά του να ζει ασφαλής και επαρκής στον τόπο του.
Τα γεγονότα ήταν καταιγιστικά μεν, αναμενόμενα δε. Η «ωρολογιακή βόμβα» που καιρό τώρα ήταν σε αναμονή, έσκασε τελικά με συνέπεια τις τραγικές εικόνες που όλοι είδατε στις οθόνες σας. Οι προεκτάσεις της, ωστόσο, είναι ακόμα μεγαλύτερες εν καιρώ πανδημίας.
Ας μιλήσουν οι ειδικοί για τα κίνητρα, τις αιτίες και τις αφορμές που έβαλαν στο χέρι των πυρήνων εντός της δομής το σπίρτο που πυρπόλησε όχι μόνο τον χώρο, αλλά και τη ζωή των συνανθρώπων τους για μια ακόμα φορά.
Αυτό που πρέπει, όμως, να ακουστεί είναι το συναίσθημα απογοήτευσης, οργής και φόβου των ανθρώπων της Λέσβου. Είναι άδικο και άστοχο να κατηγορούνται ρατσιστές και απάνθρωποι εκείνοι που σηκώνουν χρόνια τώρα στους ώμους τους το βάρος του προσφυγικού, επειδή αρνούνται νέες δομές στο νησί. Μην ξεχνάτε πως έχουν πληρώσει ήδη ακριβά το τίμημα της ανθρωπιάς και της ανοχής τους.
Οι άνθρωποι της Λέσβου αποδείχτηκαν πολύ ανώτεροι των περιστάσεων στο συγκεκριμένο ζήτημα κι αυτό δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει κανείς.
Δεν ευθύνονται εκείνοι, ωστόσο, για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη δομή, αλλά οι βολεμένες πολιτικές αποφάσεις. Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τους κραυγαλέους συναισθηματισμούς κι ας είμαστε ρεαλιστές. Ανάμεσα στις τόσες αντικρουόμενες φωνές που βάλλονται υπέρ και κατά των αιτούντων άσυλο, αλλά και όσων δεν ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής.
Το δικαίωμα για καλύτερες συνθήκες ζωής. Αυτό το δικαίωμα, όπως και το δικαίωμα να προστατέψουν την οικογένεια και τους αγαπημένους τους το έχουν και οι Λέσβιοι, όχι μόνο οι φιλοξενούμενοι. Το έχετε όλοι εσείς, που παρακολουθείτε από μακριά τις εξελίξεις. Δε γίνεται να γέρνει και πάλι η ζυγαριά από την ίδια μεριά.
Όλοι είναι ευαισθητοποιημένοι για τις μωρομάνες και τα παιδιά, για τους άρρωστους και τους ηλικιωμένους της Μόριας, για όλους εκείνους τους κατατρεγμένους που βρέθηκαν αίφνης και πάλι στον δρόμο ακολουθώντας το σκληρό τους μετερίζι. Αυτήν την ευαισθησία δεν την είχαν οι δικοί τους που οργανωμένα και μεθοδικά κατέστρεψαν τον χώρο που τους φιλοξενούσε, εκείνοι που μοιράστηκαν την ίδια βάρκα που τους έβγαλε στη δική μας τη στεριά. Αυτοί πρώτοι είχαν την ευθύνη και την υποχρέωση να αναλογιστούν τις συνέπειες της φωτιάς, σ’ αυτούς πρώτα πρέπει να επιδοθούν οι ευθύνες από τον ίδιο τον πληθυσμό της δομής.
Μη ζητάτε από τους ανθρώπους της Λέσβου να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος ενός ακόμα δράματος, που γι’ άλλη μια φορά δεν έχουν οι ίδιοι προκαλέσει. Αυτήν τη στιγμή μια υγειονομική βόμβα έχει ξεχυθεί στους δρόμους. Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους πως οι άνθρωποι της Λέσβου έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να προστατέψουν τα παιδιά τους και τους γέροντές τους.
Και ναι, νιώθουν απογοήτευση και οργή για τους πολιτικούς χειρισμούς που τους άφησαν εκτεθειμένους και ανυπεράσπιστους. Νιώθουν, όμως και φόβο. Είναι γνωστό πως το Νοσοκομείο της Μυτιλήνης αδυνατεί να ανταποκριθεί σε ένα κύμα έξαρσης του Covid-19.
Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τον όρο «ρατσιστής» πριν τον εξοβελίσουμε πάνω τους με σηκωμένο το δάχτυλο. Δεν τους αξίζει.
Ένα είναι σίγουρο… Η φωνή της Λέσβου δε θα σωπάσει. Το ανάστημά των ανθρώπων της θα υψωθεί ξανά για να διεκδικήσουν μια καλύτερη και ασφαλή ζωή για τα παιδιά τους.
