Θυμάμαι πως παλιά επικρατούσε μια άποψη πως το αγόρι σήμαινε επιτυχία των γονιών και το κορίτσι ήταν παρηγοριά πως θα σου στεκόταν στα γεράματα.
«Θα πιεις κι ένα ποτήρι νερό» ακουγόταν συχνά με ύφος παρηγορητικό προς τη μαμά του κοριτσιού. Ακόμη και στην αρχαιότητα το θηλυκό ήταν σχεδόν συνώνυμο του ασθενικού, του αδύναμου, του κατώτερου. Δόθηκε μάχη κυριολεκτική και μεταφορική για να αποκτήσουν οι γυναίκες δικαίωμα λόγου, άποψης, ψήφου, ζωής, επιλογής.
Και φτάνουμε στο σήμερα, στο έτος 2020 που είναι δυσάρεστο για έναν ολόκληρο πλανήτη, για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους. Και σε αυτή τη δυσάρεστη χρονιά, με τις τόσες πολλές ευκαιρίες για σκέψη και για εσωτερική κι εξωτερική βελτίωση είμαστε σε θέση ακόμη να ακούμε και να βλέπουμε εγκλήματα εις βάρος των γυναικών.
Εγκλήματα πάθους, εγκλήματα σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Απόψεις που υποβιβάζουν τη γυναίκα σαν ανθρώπινη οντότητα. Απόψεις σαν «οι χοντρές δεν είναι γυναίκες» ή «αλλιώς έχει βιασμό» που βγαίνουν από χείλη ανθρώπων που ευτυχώς ή δυστυχώς βρίσκονται στη δημοσιότητα και μπορούν να επηρεάσουν μαζικά αρκετούς που πρόθυμα θα ενστερνιστούν τέτοιες απόψεις.
Η γυναίκα πάλεψε για την αυτονόητη ισότητα που βίαια στερήθηκε επί αιώνες. Η γυναίκα γεννά άντρες και γυναίκες. Είναι μάνα, σύζυγος, αδερφή αλλά και συνάδελφος και γιατρός, δικηγόρος, νοσοκόμα. Μια γυναίκα βρίσκεται με όποια ιδιότητα της σε κάθε σπίτι κι είναι απαραίτητη, μια γυναίκα γέννησε όσους έγιναν πολέμιοι του γυναικείου φύλου.
Αυτή τη γυναίκα θα πρέπει να έχει στο μυαλό ο κάθε άνδρας πριν προσβάλλει ή μειώσει κάποια άλλη.
Τη μάνα του. Σε αυτή χρωστά τη μεγαλύτερη συγγνώμη.
