Το ποίημα της Βούλη Κάλλια, ‘Η κυρία Βάσω’ είναι αφιερωμένο σε όσες γυναίκες στερήθηκαν το δικαίωμα της επιλογής, σε όσες στερήθηκαν αγάπη...
« Η κυρία Βάσω ένιωθε ότι δεν αγαπήθηκε στη ζωή της
τουλάχιστον όσο η ίδια λαχταρούσε.
Οι γονείς της την σταμάτησαν νωρίς από το σχολείο
γιατί δεν είχαν, είπαν, τη δυνατότητα γι’ αυτό.
Την πάντρεψαν στα 16, για να γλιτώσουν από ένα στόμα.
Ο άνδρας της που ήταν άγνωστος γι’ αυτήν
την αγάπησε..τόσο... όσο,
τέλος πάντων σε απολύτως λογικά πλαίσια.
Το σόι του δεν τη συμπάθησε καθόλου,
τους φάνηκε αλλόκοτη γιατί μάζεψε στο σπίτι
δεκάδες καναρίνια, γέμισε το χώρο παράξενα λουλούδια
και είχε συνήθειο να τραγουδάει συνέχεια, από νωρίς, το χάραμα.
Η κυρία Βάσω δεν πραγματοποίησε
κανένα από τα όνειρά της,
μόνο από μέσα της τα ζούσε σαν ξάπλωνε το βράδυ.
Το πρωί τα όνειρα έπαιρναν τέλος και η ίδια
σηκωνόταν για να ζήσει τη ζωή των άλλων,
να τους πλύνει, να τους ετοιμάσει, να τους μαγειρέψει,
να τους νιώσει, να τους παρηγορήσει, να τους κανακέψει.
Η ίδια δεν είχε ανάγκη έλεγαν, δεν έλεγαν μόνο
το χειρότερο ήταν ότι το πίστευαν κιόλας.
Ώσπου ένα πρωί που ξύπνησαν όλοι και τη γύρευαν
για να συγυριστούν,
δεν τη βρήκαν πουθενά.
Είχε λευτερώσει όλα τα καναρίνια,
είχε αφήσει ανοιχτή την εξώπορτα και
είχε χαθεί στο άγνωστο.
Η κυρία Βάσω που δεν αγαπήθηκε ποτέ όσο λαχταρούσε».
Από το ποιητικό ανθολόγιο της ‘Ομάδας Πρωτοβουλίας’,
ένα ποιητικό ανθολόγιο που δημιουργήθηκε το 2013,
τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν σε Άτομα και Οικογένειες που βρίσκονταν σε άμεση οικονομική ανάγκη.
