Το κουδούνι χτύπησε.
Το λευκοστρωμμένο τραπέζι ήταν έτοιμο από ώρα κι οι νηπιαγωγοί παραταγμένοι δίπλα στον παπά.
Ένα τμήμα βρισκόταν απέναντί τους σε στοίχιση. Όλα τόσο ίδια φέτος στον αγιασμό μα όλα τόσο διαφορετικά.
Μασκοφορεμένα νηπιάκια, κρατώντας απόσταση το ένα από το άλλο.
Οι γονείς εξίσου αμήχανοι, σε αποστάσεις, να μιλάμε κάτω από τις μάσκες μας ψιθυριστά για το ένα και μοναδικό πράγμα που μας έκανε εντύπωση:
Πως τα παιδιά μας έτρεξαν να αγκαλιαστούν σαν είδαν το ένα το άλλο και φρέναραν σαν τους υπενθυμίσαμε τις αποστάσεις. Δεν βλέπαμε τα χαμόγελά τους μα στα ματάκια τους διέκρινες τη χαρά που βρίσκονταν και πάλι μαζί.
Τα παιδιά μας φαίνονταν χαρούμενα έστω και με την απαραίτητη μάσκα, που τόσος λόγος έχει γίνει αν θα πρέπει ή αν θα θέλουν να τη φορούν.
Αν κάτι μάθαμε από τα παιδιά μας είναι πως εκείνα προσαρμόζονται πιο εύκολα από εμάς και πως μια μάσκα δεν είναι αρκετή για να κρύψει ή να τιθασεύσει τη χαρά, την αγάπη και τη φιλία. Η μάσκα είναι εκεί για διασφαλίσει όλα αυτά.
Καλή σχολική χρονιά!
