Ζωγράφος, κινηματογραφιστής, φωτογράφος, μουσικός. Ο πολυτάλαντος Ζουάν Κούρτις γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με διάφορα είδη Τέχνης. Δε σταματά να αντλεί έμπνευση από όσα τον περιβάλλουν ώστε να δημιουργεί συνεχώς.
Ζουάν, μίλησε μας για σένα: Πότε αποφάσισες πως ο δρόμος που θα ακολουθήσεις είναι αυτός του καλλιτέχνη;
Από μικρό παιδί, ενστικτωδώς με μαγνήτιζε η Τέχνη. Δεν αποφάσισα ποτέ αν θα ήταν ή όχι ο δρόμος μου. Οι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ήταν μονόδρομος και με “πίεζαν” να τις εκφράσω.
Ξεκίνησα ζωγραφίζοντας, μετά συνέχισα με μουσική, φωτογραφία και σκηνοθεσία. Η ενδελεχής μελέτη διαφορετικών Τεχνών έχει επηρεάσει τα έργα μου, δίνοντας τους μια πιο πολύπλοκη διάσταση και μορφή.
Ποιον δημιουργό θαυμάζεις και γιατί;
Δεν μπορώ να προσδιορίσω έναν και μόνο δημιουργό γιατί με εκφράζουν αρκετοί σε διαφορετικές μορφές Τέχνης.
Ωστόσο θα μπορούσα να αναφέρω ενδεικτικά όσον αφορά την άποψη μου στη φωτογραφία, τον Man Ray και τα περίφημα “φωτογράμματα” του όπου μέσω συγκεκριμένης διαδικασίας οι εικόνες που δημιουργούσε, είχαν τα χαρακτηριστικά του αρνητικού φιλμ με διακυμάνσεις του λευκού του μαύρου και του γκρι.
Ο Ρενέ Μαγκρίτ για τους υπερρεαλιστικούς του πίνακες, όπου τα αντισυμβατικά γεμάτα συμβολισμούς έργα του χαρίζουν μια στιγμιαία αίσθηση απελευθέρωσης. Σε όλα τα θέματα που παρουσιάζει, ο ρεαλισμός συνδέεται απρόσκοπτα με το όνειρο.
Τέλος όσον αφορά τον κινηματογράφο θαυμάζω τον Τζώρτζ Μελιές. Από ταχυδακτυλουργός κατάφερε τα “μαγικά” του, να τα μετακυλήσει στο σινεμά ως πρωτοπόρος στα εφέ των ταινιών του επιστημονικής φαντασίας .
Ποια από τις δημιουργίες σου ξεχωρίζεις, και για ποιο λόγο;
Το κάθε έργο από τη σύλληψη ως την ολοκλήρωση του εμπεριέχει και τη δική του, backstage ιστορία ενώ παίρνει μορφή μέσω των συντελεστών της. Θα μοιραστώ μαζί σας μια συγκινητική λεπτομέρεια από την πρώτη μου μεσαίου μήκους ταινία, βασισμένη στο έργο του Κάρολου Ντίκενς “Το φάντασμα των Χριστουγέννων”.
Υπήρχε δυσκολία να βρεθεί ηλικιωμένος ηθοποιός να ερμηνεύσει τον Εμπενίζερ Σκρουτζ ακριβώς επειδή είναι ένας απαιτητικός, πρωταγωνιστικός χαρακτήρας που χρειάζεται πολύωρα γυρίσματα. Η λύση ήρθε μια μέρα όταν σαν “από μηχανής θεός” η γιαγιά μου επέστρεφε γεμάτη ψώνια από την λαϊκή αγορά. Βλέποντας τη, μου ήρθε η τρελή όσο και σωτήρια ιδέα να ενσαρκώσει εκείνη το ρόλο αυτό.
Δεν έφερε αντίρρηση, έτσι όλη η ταινία γυρίστηκε με την γιαγιά μου στον ρόλο του πιο διάσημου τσιγκούνη, με το κατάλληλο ντύσιμο/μακιγιάζ, πολλή όρεξη και την πολύτιμη υποστήριξη των συνεργατών μου.
Ποια ή ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής σου;
Οι πηγές έμπνευσής μου είναι πολλές. Έχω σαφείς επιρροές από τον Ντανταϊσμό ειδικά στο κομμάτι του εσκεμμένου παραλογισμού και της απόρριψης των στερεοτύπων. Ο σουρεαλισμός με βοηθάει στο να απελευθερώσω τη φαντασία μου αποστασιοποιημένος από τη λογική.
Οι Προραφαηλίτες δεν είναι ευρέως γνωστοί για αυτό το λόγο υπάρχει και μια νότα μυστηρίου στο έργο τους. Συνδυάζουν νατουραλισμό και τεχνοτροπικά βασίζονται στη ζωγραφική της πρώιμης Αναγέννησης.
Τέλος η αισθητική των φωτογράφων του 19ου αιώνα, οι κινηματογραφιστές του βωβού κινηματογράφου όπως και οι σκηνοθέτες από το 1930 έως το 1980 δεν έπαψαν ποτέ να είναι πόλος έλξης για εμένα.
Ποια η προτροπή σου (πέρα από αυτή των ειδικών) για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε;
Σε κάθε εποχή, υπήρχαν δυσκολίες και η ανθρωπότητα πάντα κατάφερνε να στέκεται στα πόδια της, παρά τις τραγικές απώλειες. Η προτροπή μου είναι η ενασχόληση με την Τέχνη είτε σαν απλός παρατηρητής είτε σαν δημιουργός.
Όλα όσα εκφράζονται μέσα από αυτή, μένουν ανεξίτηλα στην Ιστορία δίνοντας μια εύστοχη και σύντομη εικόνα για την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Ίσως η Τέχνη να είναι και το μόνο μέσο που περνάει άμεσα μηνύματα στον αποδέκτη χωρίς λογοκρισία.
