Κάθε φορά όταν μια κατάσταση δε βγαίνει ή δε μου ταιριάζει, φεύγω.
Να σας πω την αλήθεια, νιώθω μια ανακούφιση.
Ένα ουφ γλίτωσα πάλι!
Ένα ουφ δεν την ξαναπάτησα, ευτυχώς έφυγα εγκαίρως.
Αλλά είναι πράγματι έτσι;
Όντως γλίτωσα ή απλά το έβαλα στα πόδια, πριν μάλιστα να διαπιστώσω αν χρειάζεται να το βάλω στα πόδια…;
Κάποτε είπα στον εαυτό μου πως για να βρήκα τη δύναμη να φύγω από έναν γάμο, σημαίνει πως μπορώ να φύγω από οπουδήποτε δε νιώθω να ανήκω.
Και αυτό με έκανε να νιώθω δυνατή.
Η φυγή έγινε σιγά-σιγά η συνήθειά μου.
Βρίσκω πάντα κάτι που δε μου κάνει. Κάτι που με χαλάει.
Κάτι μικρό, κάτι μεγάλο, δεν έχει σημασία.
Δεν το αξιολογώ και πολύ.
Απλά με ενοχλεί.
Και φεύγω
Έτσι νιώθω και πάλι δυνατή.
Πάλι ανακουφισμένη.
Πείθω τον εαυτό μου πως δε χρειάζεται να μοχθήσω για κάτι που δε μου ταιριάζει.
Και ναι, φυσικά, μου είναι πιο εύκολο να φεύγω.
Ήρθε όμως η στιγμή που γνώρισα εσένα και ήθελα να μείνω.
Περισσότερο από ποτέ.
Όμως αυτή η ανάγκη για φυγή ξύπνησε μέσα μου ξανά.
Πιο έντονη αυτή τη φορά γιατί απειλούμουν από κάτι τόσο επιθυμητό.
Πάλι το βάφτισα «δεν μου ταιριάζει», «δεν μου αρκεί», «δεν κάνει για μένα».
Πάλι έφυγα.
Αλλά ευτυχώς δεν έφυγες εσύ.
Δεν έκανες κάτι σπουδαίο, δε διεκδίκησες κάτι, δεν προσπάθησες να καλύψεις καμία ανασφάλειά μου, δεν έδωσες καμία υπόσχεση. Όμως έμεινες εδώ.
Σκέφτηκα να μείνω και εγώ.
Είδα πως το να μένω καμιά φορά είναι πιο ταιριαστό.
Είναι σίγουρα πιο δυνατό.
Δείχνω σεβασμό στον άλλον αλλά πρωτίστως στον εαυτό μου.
Και έμεινα.
Ήρθε επιτέλους εκείνη η ανακούφιση, χωρίς όμως να χρειαστεί να φύγω.
Εκείνη η δύναμη του μένω και προσπαθώ.
Χωρίς να έχω πλάνο.
Πού πάμε;
Δεν ξέρω.
Αλλά και πριν που έφευγα, δεν ήξερα πού πήγαινα.
«Θα δούμε» σου είπα και σε αγκάλιασα.
«Αρκεί» μού είπες και με φίλησες.
Εγώ πάντως έμεινα!
Για όσο…
