Βάλε τη βία στο περιθώριο που της αξίζει!

Βάλε τη βία στο περιθώριο που της αξίζει!

(Β)αριά χέρια, λόγια... βλέμματα.
(Ι)αση... δεν είναι εύκολη.
(Α)πάνθρωπο, απάνθρωπη συμπεριφορά. Και ειδικά σε αυτήν που σε φέρνει στο κόσμο.

 

Αυτήν που την έχεις μάνα, φίλη, γιαγιά, αυτήν που έδωσε πνοή.
Αυτήν που μόνο ασθενές φύλο δεν είναι, αν το καλοσκεφτείς. 

Είναι κι αυτή θηλυκό σαν τη βία, μα έχει πιο πολλά κότσια και αντέχει τις πληγές της πρώτης. 

Ανέχεται, υπομένει, εξοργίζεται, θυμώνει, θεριό γίνεται αν χρειαστεί.

Μην δοκιμάζεις όμως πολλές φορές αυτήν την ανοχή. Γιατί τότε ενεργοποιείς το κόκκινο κουμπί της υπομονής της και αυτό με τη σειρά του, σαν ντόμινο, πέφτει στους φόβους της και έπειτα στον θυμό που θολώνει σαν την υγρασία στο τζάμι και δεν την αφήνει να δει καθαρά. Δεν μπορεί να σκεφτεί, μόνο αισθάνεται, πόνο, αβάσταχτο, κρυφό πολλές φορές γιατί τρέμει σαν το ψάρι στην στεριά.

Βία...

Ύπουλη σαν τις αόρατες μέδουσες στη θάλασσα που αφήνουν τα σημάδια να φανούν αφού σε ακουμπήσει.

Βία...

Άνανδρη στάση για κάτι ανθρωπάκια που περνιούνται για νταήδες.

Βία...

Τρία γράμματα που προκαλούν τόσο κακό και πόνο.
Και το κακό είναι δεν μπορείς να βγάλεις άλλη λέξη τον αναγραμματισμό.
Βάλε την στο περιθώριο εκεί που της αξίζει. Μακριά από γυναικείες φιγούρες όποιας ηλικίας.