Τα ζάρια έπεσαν και η κατρακύλα ήταν μεγάλη, εξάρες έδειξαν και χάραξαν πορεία.
Με έπαιξαν χωρίς την άδειά μου, οι φούστες δεν έχουν λόγο.
Στον κάθε χτύπο τους στο πάτωμα, άκουγα τα καρφιά του σταυρού.
Τακ, μία γυρισιά και τακ η άλλη και όταν τα τακ σταμάτησαν η σιωπή ήταν εκκωφαντική.
Γύρω μας λευκά φορέματα γεμίσανε τον χώρο, φωνές ψιθύριζαν να καλύψουν τη σιωπή.
«Δε θα την πάρετε και αυτή» φωνάζανε και μπήκανε μπροστά μου.
Σηκώσανε τα χέρια τους ψηλά, λες και η δύναμη ερχόταν από εκεί.
Και όταν τα χέρια κατεβήκανε, μάτια φλογισμένα ανοίξανε.
Οι παίχτες φοβηθήκανε αλλά το στοίχημα μεγάλο.
Τα ζάρια πέταξαν, την πληρωμή απαίτησαν και δείξανε εμένα.
Και εκείνες, χιλιάδες πριν εμένα, με μια φωνή είπαν: «Αρκετά, ποτέ ξανά».
Η απαγορευμένη δύναμη σκορπίστηκε στον χώρο.
Σκόνη γινήκανε τα ζάρια, χάθηκαν τα τεφτέρια, λιώσανε τα λεφτά.
Μάρμαρο έγιναν και οι παίχτες, μνημείο απέραντου χαμού και προειδοποίηση συνάμα.
Να το βλέπουν τα παντελόνια που περνούν και ποτέ να μην ξεχνούν.
« Εις μνήμην των αμέτρητων αδικοχαμένων φουστών» , χαραγμένο για πάντα εκεί.
