Λένε πως εκτιμάς την αξία κάποιου όταν τον χάσεις από την ζωή σου. Σοφότατη ρήση. Έτσι συνέβη και με εμένα. Κρατούσα την ευτυχία στα χέρια μου και την έχασα μέσα σε μια στιγμή. Από μια απερισκεψία.
Απάτησα τη σύντροφό μου, την οποία αγαπούσα πάρα πολύ και έκανα όνειρα μαζί της για κοινή ζωή. Κι όμως, τα χάλασα όλα με μια ανούσια πράξη. Το φταίξιμο το παίρνω όλο πάνω μου. Είναι απ’ αυτές τις φορές που σε καβαλάει ο διάολος με την μορφή του πειρασμού και δεν μπορείς να αντισταθείς. Δεν σήμαινε τίποτα ουσιαστικά για μένα, όμως συνέβη και τώρα πληρώνω τις συνέπειες της πράξης μου. Της το αποκάλυψα, ελπίζοντας ίσως να με συγχωρέσει. Με έβλεπε εξάλλου για μέρες προβληματισμένο και χαμένο στις σκέψεις μου. Πού να πάει το μυαλό της όμως στην απιστία;
Υπήρχε εμπιστοσύνη στη σχέση μας, δεν της είχα δώσει ποτέ αφορμή ως τότε. Ήξερα πως δεν θα μπορούσε να το προσπεράσει. Με μερικές λέξεις την έκανα χίλια κομμάτια. Τη σμπαράλιασα. Συνέθλιψα όλα τα όνειρά της, τα όνειρά μας. Γκρέμισα όλον τον κόσμο της. Φυσικά ήταν ανένδοτη.
Θυμάμαι το αποσβολωμένο βλέμμα και το κάτωχρο πρόσωπό της και ένα «γιατί;» και «Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό» και ειλικρινά δεν είχα να της δώσω απάντηση. Όλα είχαν τελειώσει. Προσπάθησα πολύ να την διεκδικήσω ξανά, όμως έπεφτα συνέχεια σε τοίχο. Δεν την αδικώ. Πονούσε. Εγώ την είχα κάνει να πονά.
Ξαφνικά φάνηκα ανάξιος στα μάτια της αλλά και στα δικά μου. Την αγαπούσα όμως και προσπαθούσα να τη διεκδικήσω ξανά. Της τηλεφωνούσα αλλά οι κλήσεις παρέμεναν αναπάντητες. Κάποια στιγμή της έγραψα ένα γράμμα εξηγώντας τα αισθήματά μου και εκλιπαρώντας για μια ακόμα φορά τη συγχώρεσή της. Αλλά και αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Και οι μέρες περνούσαν μέσα σε έναν κλοιό αβάσταχτης μοναξιάς. Από τους φίλους μας μάθαινα πως ήταν κομμάτια και πως πονούσε αβάσταχτα η ψυχή της. Λογικότατο.
Ήταν ερωτευμένη μαζί μου, και εγώ το ίδιο, και όμως της έκανα μεγάλο κακό. Ένα βράδυ βρήκα ένα μήνυμα στο κινητό πως αν την αγαπώ έστω και λίγο, θα έπρεπε να την αφήσω ήσυχη να με ξεχάσει και να μην την ξαναενοχλήσω. Και το έκανα.
Σεβάστηκα την επιθυμία της. Σωστό, λάθος, δεν ξέρω. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη δουλειά και να προχωρήσω, όμως όλα φάνταζαν ανούσια χωρίς εκείνη στη ζωή μου. Τα συναισθήματα και το πώς βίωσε εκείνη όλο αυτό τα έμαθα πολύ αργότερα.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά την συνάντησα τυχαία στο τραμ. Δεν πίστευα στην τύχη μου. Την χαιρέτησα και εκείνη ανταπέδωσε ήρεμη τον χαιρετισμό. Αρχίσαμε να μιλάμε τυπικά μεν αλλά κάτι ήταν και αυτό. Μου φάνηκε μαλακωμένη και σαν να είδα μια σπίθα στο βλέμμα της. Μου είπε πως πήγαινε μια βόλτα στη θάλασσα να περπατήσει.
Και έτσι χωρίς να το σκεφτώ της πρότεινα να κατεβούμε να περπατήσουμε παρέα. Με εξέπληξε που δέχτηκε. Μου είπε πως λίγες μέρες πριν την είχαν απολύσει από τη δουλειά της. Της είπα πως μπορούσε να μου μιλήσει, μόνο θα την άκουγα χωρίς να την κρίνω. Άρχισε να ανοίγεται, σημάδι πως με εμπιστευόταν ακόμα. Ποτάμι έβγαιναν οι λέξεις. Μου ομολόγησε πως όσο και αν προσπάθησε δεν μπορούσε να με ξεχάσει και πως η ζωή της ήταν άδεια μακριά μου. Αναθάρρησα. Απογυμνώθηκα και εγώ μπροστά της και της ομολόγησα πως την αγαπούσα ακόμη και δεν μπορούσα να την ξεχάσω.
Και τότε την άκουσα να μου λέει πως ήθελε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια. Να ξεχάσουμε το παρελθόν και να ξαναγνωριστούμε απ’ την αρχή. Μου χάριζε πίσω τη ζωή μου. Μου χάριζε τον ουρανό με τ’ άστρα.
Της ορκίστηκα και το εννοούσα πως δεν θα την πλήγωνα ξανά και τήρησα, τηρώ την υπόσχεσή μου. Θέσαμε τη σχέση μας σε νέα βάση, ξαναγνωριστήκαμε. Είμαστε και πάλι ευτυχισμένοι και πιο σοφοί. Γιατί δεν εγκαταλείψαμε. Και ελπίζουμε να είμαστε έτσι για πάντα.
