Τον ακούω, παραμονή των Χριστουγέννων, διαλαλεί την πραμάτεια του. Ίσως να κάνω λάθος, μα η πρώτη σκέψη μου είναι πως τρέχει να προλάβει, μήπως και βγάλει ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω και μερικά ψιλά, να πάρει κάτι στα παιδιά του.
Ίσως να κάνω λάθος κι απλά να πηγαίνει στη δουλειά του ο άνθρωπος. Μα δε μπορεί, όλο και κάποιος ταλαίπωρος θα προσπαθεί τα Χριστούγεννα.
Λυπάμαι και σκέφτομαι, πόσες φορές ελέησα στη ζωή μου, κι αν ελέησα όχι για να νιώσω εγώ καλά, αλλά για να δώσω με την καρδιά μου. Κι αν η καρδιά μου, έπιασε τόπο. Λυπάμαι και σκέφτομαι, πως είναι άδικο να λείπουν οι γιορτές από τα Χριστούγεννα.
Κι επειδή όλοι έχουμε ένα λόγο να μελαγχολούμε τις γιορτές και σε όλους κάτι λείπει, εμένα από τα Χριστούγεννα μου λείπει ο παππούς, η γιαγιά, τα τραγούδια της μαμάς, τα παιχνίδια κάτω από το δέντρο με τον μπαμπά και οι αδελφικές σκανταλιές.
Μου λείπει η άγνοια, τότε που ήμουν παιδί και δεν ήξερα, πως όταν μεγάλωνα θα μου έλειπαν οι στιγμές, τα αγαπημένα πρόσωπα κι ό,τι θεωρούσα δεδομένο.
Εμένα. Γιατί σε άλλους λείπει η ζέστη, το φαΐ η συμπόνια κι εκείνο το κομμάτι της βασιλόπιτας με το χρωματιστό γλάσο που στολίζει τη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου κι όχι το τραπέζι τους. Και δεν ξέρω αν τους έχετε παρατηρήσει, μα δεν στέκονται στις βιτρίνες. Τις προσπερνούν, όχι επειδή δεν αντέχουν το θέαμα, αλλά γιατί είναι περήφανοι, δεν θέλουν να δεις στα μάτια τους, μέρες που είναι, αντί για χαρά τη λύπη.
Κανείς δε θέλει να λυπάται, αλλά όλοι έχουν ένα λόγο να λυπούνται τις γιορτές. Είτε για τους ίδιους, είτε για τους άλλους – όχι τους άλλους.
Οι ευχές, όση χαρά κι αν δίνουν δεν φτάνουν, όσο ζεστές κι αν είναι δεν ντύνουν, όσο κι αν χορταίνουν την ψυχή μας δεν γεμίζουν το τραπέζι.
Κι αν ευχόμαστε αγάπη, να τη δίνουμε, να την κάνουμε πράξη.
Έτσι, όλοι θα έχουμε ένα λόγο να χαιρόμαστε τις γιορτές.
Κάθε φορά που θα αγαπάμε, θα είναι Χριστούγεννα. Για όλους.
