Περί κριτικής και άλλων δαιμονίων, ή αλλιώς.. όταν υπάρχουν στην ζωή μας άτομα που μας κριτικάρουν συνέχεια και ασύστολα και μας έχουν κάνει τα νεύρα κρόσσια.
Ναι. Να μου κάνεις κριτική. Επιβάλλεται. Για αυτό υπάρχουν οι δικοί μας άνθρωποι για να μας λένε την αλήθεια, για να μη μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Όμως.. κάνε και μια φορά και μια γ@μημένη αυτοκριτική.
Η αυτοκριτική πρέπει να προηγείται της κριτικής. Είναι απαραίτητη για την διαδικασία της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης που πρέπει να μπαίνει ένας ώριμος άνθρωπος.
Και ναι, ρε γαμώτο! Το ευχαριστώ και το συγνώμη είναι μέλι στην ψυχή μου από τους ανθρώπους που αγαπάω. Σταμάτα να είσαι σκληρός και δες μέσα σου, ποιος πραγματικά είσαι. Δες πρώτα τα δικά σου λάθη και μετά των άλλων. Και σταματά επιτέλους να νομίζεις ότι πάντα φταίνε οι άλλοι. Σταμάτα να δίνεις συνέχεια συγχωροχάρτι στον εαυτό σου. Σταμάτα να με καταδικάζεις και να μ' έχεις δεδομένη. Δεν γουστάρω τον κυνισμό.
Είμαι ρομαντική και αυτό σημαίνει ότι θα σου γυρίσω την πλάτη κάποια στιγμή αναγκαστικά. Την έκπτωση και την τσιγκουνιά στην αγάπη δεν την δικαιολογώ ποτέ. Γι' αυτό σου λέω... προχώρησε μόνος σου στο εγωιστικό μονοπάτι που έχεις επιλέξει και άσε την αγάπη στα χέρια αυτών που την εκτιμούν πραγματικά και την κρατάνε μέσα στα χέρια τους σαν θησαυρό. Σταματά να ζητάς τα ρέστα από εκεί που δεν έδωσες τίποτα ποτέ και πορεύσου μαζί με τον μικρό εαυτούλη σου. Αυτός σίγουρα θα είναι πάντα ο φανατικότερος θαυμαστής σου.
