Οι «Άγριες Μέλισσες» ζουν ανάμεσά μας

Οι «Άγριες Μέλισσες» ζουν ανάμεσά μας(pinterest)

Καθηλώνουν με την πλοκή τους μέσα από τον φακό μιας άλλης εποχής, όχι και τόσο μακρινής. Οι «Άγριες Μέλισσες» έρχονται να μας θυμίσουν τις αξίες και τις αρχές της ελληνικής κοινωνίας του 1960, αλλά και να τονίσουν πως οι αδυναμίες και τα πάθη των ανθρώπων δεν έχουν απόλυτα όρια μέσα στα κιτάπια του χρόνου.

Οι ιστορίες που ξετυλίγονται με μοναδική σκηνοθετική και υποκριτική μαεστρία δημιουργούν την αίσθηση πως η ζωή της ελληνικής επαρχίας του τότε καθρεφτίζεται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στην εποχή μας.

Ο Δούκας Σεβαστός, σκληρός και αμείλικτος, με προτεραιότητά του τη διατήρηση της οικονομικής του δύναμης, συγχέει την αρχοντιά του ανθρώπου με τον άρχοντα-δυνάστη. Ασκεί αμείλικτο έλεγχο στις ζωές των ανθρώπων, θεωρώντας δικαίωμά του να ορίζει την ευτυχία και τη δυστυχία τους με τα δικά του κριτήρια. Ένα στοιχείο που θα έλεγε κανείς πως έχει τη θέση του στη δική μας εποχή και χαρακτηρίζει εκείνους που νιώθουν σημαντικοί και αλώβητοι, απλά και μόνο επειδή ανήκουν στους οικονομικά ισχυρούς.

Η Μυρσίνη Σεβαστού αφήνεται αχαλίνωτα στην έπαρση της αστικής κοινωνίας της εποχής της. Απορρίπτει, εξευτελίζει και υποτιμά όσους θεωρεί κατώτερους για να σταθούν δίπλα της με πρώτες τις γυναίκες που διεκδικούν την καρδιά των γιων της. Ο ρόλος της Μυρσίνης ίσως και να έχει σήμερα τη θέση του στο πρόσωπο εκείνων των γυναικών που θεωρούν πως η κοινωνική τους καταξίωση μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με μια συνετή και εκλογικευμένη επιλογή των παιδιών τους, αντάξια της κοινωνικής ελίτ που εκπροσωπούν.

Ο γραφικός «δασκαλάκος», ο Λάμπρος, σταθερός στις αξίες του, επιμένει να θέλει να σπείρει στα παιδιά τον σπόρο της καλοσύνης, της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς. Πιστός στην αγάπη του για τη Λενιώ, υπομένει, αντέχει και γίνεται ο βράχος που πάνω του εκείνη θα στηρίξει την ταλαιπωρημένη της ζωή. Κι εκείνη του αφήνει τρυφερά στα χέρια του την καρδιά της, με εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη για το δώρο της αγάπης του. Μια αγάπη σχεδόν ονειρική, σχεδόν ρομαντική για τα δεδομένα της εποχή μας. Ο ταπεινός δάσκαλος και η Λενιώ, η γυναίκα που παλεύει αντρίκια με τους δαίμονες της ζωής της, συγκινούν και μάς θυμίζουν πως τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει δύο ζωές που είναι ταγμένες η μια για την άλλη.

Η μεγάλη ανατροπή της εποχής είναι ο Κωνσταντής, που ξεπερνά τα όρια με τα οποία μεγάλωσε και αφήνεται στη μαγεία που ασκεί στην καρδιά του η Δρόσω, αν και γνωρίζει πως ο έρωτάς τους δε θα βρει ποτέ την αποδοχή και τον σεβασμό της οικογένειάς του. Σήμερα ευτυχώς που τέτοιες ανατροπές δε μας εκπλήσσουν. Η Δρόσω, από την άλλη, μια νέα γυναίκα που εμπιστεύτηκε την καρδιά της και πλήρωσε ακριβά το τίμημα της αθωότητας και της αφέλειάς της, διεκδικεί το δικό της μερτικό στην αγάπη και στην ευτυχία, όπως όλοι μας.

Η Ασημίνα και ο Νικηφόρος τζόγαραν την αγάπη τους στο στιγμιαίο πάθος και στην αδυναμία τους για συγχώρεση και κατέληξαν δυστυχισμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα σ’ ένα αμείλικτο παρελθόν κι ένα αδιάφορο παρόν. Ένας τέτοιος συμβιβασμός θα έλεγε κανείς πως είναι το αγκάθι στις συντροφικές σχέσεις της εποχής μας. Συχνά συνειδητοποιημένος και πάντα κοινωνικά αποδεκτός.

Οι «Άγριες Μέλισσες» του τότε είναι εδώ, όπως και ο ήρωες τους. Ζουν ανάμεσά μας, καμιά φορά και δίπλα μας. Σ’ αυτήν την ίδια εποχή που η αξία του ανθρώπου μετριέται συχνά με την ποσότητα του έχειν, υπάρχουν στο αντίβαρο εκείνοι που βάζουν μπροστά το στήθος τους και δίνουν τις δικές τους μικρές ή μεγάλες μάχες για να διεκδικήσουν τη ζωή που τους προστάζει η καρδιά τους.