Μαμά.
Είμαι καλά, μην ανησυχείς.
Αντέχω ακόμη.
Δεν σου κρύβω πως φοβάμαι πολύ.
Δεν ξέρω τι θα γίνει.
Δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ. Τι κάνω;
Γιατί να μην υπάρχει άλλος τρόπος;
Δεν θέλω να σκοτώσω κανένα.
Μα αν δεν το κάνω, θα είναι σαν να προδίδω την πατρίδα μου.
Έτσι μου είπαν.
Μα αν σκοτώσω θα είναι σαν να σκοτώνω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν είμαι δειλός.
Από μικρός με έμαθες να πολεμάω πάντα το άδικο και να διεκδικώ το σωστό.
Μα στον πόλεμο δεν υπάρχει τίποτα σωστό και δίκαιο.
Ποιος είμαι εγώ για να αποφασίσω ποιος θα πεθάνει;
Μαμά, τρέμουν τα χέρια μου.
Είναι ασήκωτο το όπλο.
Βλέποντας στα μάτια τον εχθρό, βλέπω την δική του μάνα.
Τα δικά του παιδιά. Τα δικά του όνειρα.
Δεν μπορώ να του τα πάρω.
Μα αν δεν το κάνω, θα προδώσω τα αδέρφια μου.
Αυτά τα παλικάρια, που σε μια στιγμή έγιναν ό,τι πιο ιερό έχω.
Αυτά που έδωσαν την ζωή τους για μένα.
Αυτά που ξεψύχησαν στην αγκαλιά μου.
Για αυτά παλεύω μαμά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά που είδα.
Μακάρι κι εγώ να είχα πεθάνει.
Δεν μου αξίζει να ζω αν δεν ζουν κι αυτοί.
Υπάρχει άραγε κάτι πιο απάνθρωπο από τον πόλεμο μαμά;
Από πότε γίναμε τόσο σκληροί; Τόσο αδίστακτοι;
Θυμάμαι που μου έλεγες πάντα να αγαπώ και να συγχωρώ.
Υπάρχει όμως τόσο φθόνος μαμά.
Τόσο πόνος.
Στον πόλεμο, πολεμάς για τα αδέρφια σου με άλλα αδέρφια σου.
Ανθρώπους.
Άνθρωποι εμείς, άνθρωποι κι αυτοί.
Πώς μπορεί το μίσος πάντα να κυριαρχεί;
Ένα ματωμένο χώμα μας χωρίζει.
Η ψυχή μου σε κάθε χτύπημα διαλύεται.
Είναι σαν να περπατώ πάνω σε νάρκες, μόνο που δεν μπορούν να με σκοτώσουν.
Γιατί έχω ήδη πεθάνει μέσα μου.
Δεν υπάρχει λογική σε όλο αυτό.
Τόσο αίμα.
Μια κόκκινη θάλασσα με πνίγει.
Έρχεται κατά πάνω μου, λυσσασμένα, δεν προλαβαίνω να αντιδράσω.
Κολυμπάω απλά για να σωθώ.
Λες κι έχει νόημα πια η ζωή μου…
Χάθηκα και δεν ξέρω πια πως να γυρίσω.
Δεν ξέρω ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω.
Δεν ξέρω τη μέρα είναι.
Άραγε πόσο καιρό λείπω.
Νιώθω λες και γκρεμίστηκαν όλα.
Είμαι όμως τόσο κενός.
Ελπίζω οι άνθρωποι να σταματήσουν κάποια στιγμή πολεμούν ο ένας τον άλλον. Να σκοτώνουν παιδιά. Να τεμαχίζουν αθώες ψυχές.
Να ποδοπατούν Ιερά χώματα.
Να σφάζονται σαν θεριά.
Να ρημάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους.
Ξέρω η πατρίδα μας είναι πάνω από όλα.
Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος μαμά.
Ο πόνος φέρνει πάντοτε κι άλλο πόνο.
Ποτέ κανείς που προκάλεσε τόση λύπη δεν μπορεί να λυτρωθεί.
Είμαστε ζωντανοί άνθρωποι με νεκρά συναισθήματα μαμά.
Πώς μπορώ να αξίζω την αγάπη σου ενώ την ίδια στιγμή σκοτώνω το παιδί μιας άλλης μάνας;
Δεν είναι θέμα επιβίωσης.
Είναι μία τρέλα.
Κανένας δεν το θέλει αυτό.
Απλά γίνεται.
Κι αυτοί μας που κυριαρχούν αντί να βοηθήσουν τους ανθρώπους να εξελιχθούν, φτιάχνουν όλο και πιο ισχυρά όπλα.
Εκεί αξιοποιούν όλη την γνώση και την δύναμη τους.
Δεν ενδιαφέρονται για εμάς μαμά. Ούτε για την πατρίδα.
Το χρήμα τους μοιάζει μόνο.
Αυτό κυβερνάει τα πάντα.
Πίστευα πως με το πέρας των χρόνων οι άνθρωποι θα μάθαιναν από τα λάθη τους.
Πίστευα σε μία ειρηνική επιβίωση.
Ξέρω είναι ουτοπικό.
Αλλά η ζωή μας είναι ήδη δύσκολη.
Σε όλους τους τομείς.
Παλεύουμε με την φτώχεια, τις αρρώστιες, το άδικο.
Τον θάνατο.
Δεν μαθαίνουμε όμως μαμά.
Θέλουμε κι άλλο πόνο.
Μας αρέσει να πληγώνουμε.
Καμιά φορά νομίζω πως θα ξυπνήσω και όλα αυτά θα είναι ένα ψέμα.
Μην με περνάς για δειλό μαμά, δεν είμαι.
Απλά όλο αυτό που ζω είναι αρκετό για να χάσω τον εαυτό μου.
Ακόμη κι αν με αξιώσει ο Θεός και γυρίσω.
Ποτέ δεν θα είμαι πια ο ίδιος.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Έχω αλλάξει. Όχι επειδή το ήθελα αλλά γιατί με ανάγκασαν να το κάνω.
Έτσι σε ένα κόσμο σκληρών και αδίστακτων ίσως να μην ξεχωρίζω πια.
Να μην νοιάζομαι για κανέναν και για τίποτα.
Αυτό θέλουν να κάνουμε.
Να αλλάξουμε.
Να ξεριζώσουμε την ψυχή μας και να την πετάξουμε.
Πίστευα πάντα πως θα άλλαζε αυτός ο κόσμος.
Δεν θέλω όμως πια. Γιατί αν αλλάξει θα γίνει χειρότερος.
Κρυώνω μαμά. Τα λόγια μου στερεύουν.
Σε αφήνω τώρα.
Πάω κοντά στα αδέρφια μου.
Να προσέχεις και να με θυμάσαι, όπως ήμουν.
Μην κλαις.
Σκούπισε τα δάκρυά σου.
Μην κοιτάς άλλο την πόρτα. Κοίτα τον ουρανό. Εκεί θα με βρεις.
Στο πιο φωτεινό αστέρι.
Θα σε αγαπώ για πάντα.
Ο γιος σου
