Με διακριτική παρουσία στο χώρο της συγγραφής η Ευθυμία Αθανασιάδου με την ευγενική φυσιογνωμία της μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στη συγγραφή, την ανάγνωση βιβλίων και τα τρία εγγόνια της.
Το τελευταίο της πόνημα με τίτλο Τα όνειρα που κράτησα για μένα είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα και μιλά για την αλήθεια του κάθε ανθρώπου, που πρέπει να φανερώνεται όσα εμπόδια και αν παρουσιαστούν στην πορεία της ζωής του. Με πολλή χαρά δέχτηκε να μιλήσει στο Ewoman για τα έργα της και τα μελλοντικά της σχέδια αναφορικά με τη συγγραφή.
Ποια είναι η Ευθυμία Αθανασιάδου και τι την ώθησε στο να καταπιαστεί με τη συγγραφή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη των Σερρών. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα μεταναστεύσαμε με την οικογένειά μου στην Γερμανία. Μόλις τελείωσα το Οικονομικό Λύκειο Σερρών, μπήκα στο Σώμα της Πολεμικής Αεροπορίας όπου υπηρέτησα στην Αθήνα για 29 χρόνια. Αποστρατεύτηκα για να αφιερωθώ στη συγγραφή. Από το 2006 κι έπειτα γράφω ασταμάτητα.Έχω εκδώσει τα βιβλία «Για όσα δεν μιλήσαμε ποτέ», «Παράθυρο στο χρόνο» από τις εκδόσεις Βεργίνα και «Στο σεντούκι της ψυχής μου» και «Τα όνειρα που κράτησα για μένα», από τις εκδόσεις Έξη.
Η συγγραφή ήρθε σχεδόν αβίαστα, καθότι δεινή βιβλιοφάγος από παιδί, λάτρευα τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, το σινεμά. Από τα χρόνια του σχολείου υπήρχε η έφεση στη συγγραφή ποιημάτων. Το καλοκαίρι του 2006, πήρα απλά χαρτί και στυλό και ξεκίνησα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Γενικά υπήρχε πάντα η εσωτερική ανάγκη αποτύπωσης ιστοριών και σκέψεων στο χαρτί, λόγω της εργασίας μου βέβαια στην Πολεμική Αεροπορία και της οικογένειας δεν υπήρχε αρκετός χρόνος. Από το πρώτο μου μυθιστόρημα κι έπειτα η συγγραφή καθιερώθηκε στη ζωή μου και πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Τη μοιράζομαι φυσικά και με τα τέσσερα εγγονάκια μου, καθώς λατρεύω να περνάω χρόνο και μαζί τους.
Tι ακριβώς πραγματεύεται το νέο σας βιβλίο «Τα όνειρα που κράτησα για εμένα»;
Την ίδια τη ζωή. Τη ζωή που επιλέγουμε, τη ζωή που επέλεξαν για μας, τα όνειρα που άλλαξαν στην πορεία, την αγάπη, τον έρωτα, την προδοσία, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, την αρρώστια, την πίστη, την ελπίδα, τον θάνατο, το άγνωστο. Λέξεις και νοήματα παίρνουν σάρκα και οστά στους ήρωες του βιβλίου «Τα όνειρα που κράτησα για μένα» και μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της Θεοδώρας θα δούμε κόσμους και ζωές να χτίζονται, μιλά ταυτόχρονα και άλλες να γκρεμίζονται. Άλλωστε και η ίδια η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Kαι τα δύο βιβλία σας, που έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις Έξη, βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα ή μαρτυρίες. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο να μεταφέρετε στο χαρτί μια αληθινή ιστορία;
Πολλές φορές φτάνουν στα αυτιά μας ιστορίες και γεγονότα που λέμε, "δεν μπορεί η ζωή να παίζει τέτοια παιχνίδια", και μας συγκλονίζουν. Γνωρίζεις ανθρώπους που σου ανοίγουν την καρδιά τους και βλέπεις μέσα από τα μάτια τους να ξετυλίγονται κουβάρια οι στιγμές που αφηγούνται και δεν μπορείς παρά να θες να καταγράψεις τις λέξεις μία μία. Πόσες φορές δεν έχουμε πει τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Αυτό είναι λοιπόν που με μαγεύει και μένα, ανθρώπινες εξομολογήσεις, ιστορίες που τις ακούς και σου φαίνονται σενάριο κινηματογραφικό.
Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο όταν γράφετε;
Δεν θεωρώ πως στη συγγραφή υπάρχουν μοτίβα.Υπάρχουν ιστορίες οι οποίες ξετυλίγονται σελίδα σελίδα και ήρωες οι οποίοι αποκαλύπτονται σιγά σιγά. Πολλές φορές όταν ξεκινάω να γράψω μια ιστορία δεν γνωρίζω ακόμα κι εγώ πού θα με οδηγήσει ο ήρωας. Με παίρνει από το χέρι και με πάει. Είναι σαν να ορίζουν τη μοίρα τους, σαν να θέλουν να ολοκληρώσουν οι ήρωες το ταξίδι τους μέσα από τις δικές μου λέξεις. Αυτή είναι και η μαγεία της συγγραφής για μένα.Σκέφτεσαι μια ιστορία κι έπειτα σαν να σε αγγίζει κάτι, και σε πάει...
Έχετε στα σκαριά κάποιο νέο βιβλίο; Mπορείτε να μας αποκαλύψετε κάτι για αυτό;
Το νέο μου μυθιστόρημα έχει ολοκληρωθεί και βρίσκεται στα χέρια των εκδόσεων Έξη. Το θέμα του είναι, δυστυχώς για την κοινωνία μας, επίκαιρο όσο ποτέ, παρ’ όλο που διαδραματίζεται τις δεκαετίες ‘60-‘70 και αναφέρεται στην κακοποίηση της γυναίκας κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου, και την πατριαρχία που υπήρχε τότε. Γεγονότα του τότε που συμβαίνουν δεκαετίες και δεκαετίες και πολλές φορές καταλαβαίνεις πως δεν αλλάζει τίποτα στην κοινωνία όσον αφορά τις διακρίσεις των ανθρώπων είτε σεξιστικές, είτε φυλετικές ,είτε θρησκευτικές. Η θέση της γυναίκας μπορεί να έχει αλλάξει σημαντικά, όμως έχει αλλάξει ουσιαστικά, ή πρέπει να γίνουν και πάλι αλλαγές εις βάθος και ολοκληρωτικά;
Πόσο σημαντική είναι η στήριξη του εκδοτικού οίκου για έναν συγγραφέα;
Ο εκδοτικός οίκος είναι το «σπίτι» του κάθε συγγραφέα. Είναι αυτός που σκεπάζει το πόνημα μας, που αγκαλιάζει τα όνειρά μας, τη δημιουργία μας. Δείχνει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μας, όπως άλλωστε και εμείς οι συγγραφείς εμπιστευόμαστε το έργο μας στον εκδοτικό οίκο. Προσωπικά, έχω τη χαρά να ανήκω στην «οικογένεια» των εκδόσεων Έξη, όπου οι άνθρωποι του από την πρώτη στιγμή έδειξαν ασφάλεια και σιγουριά τόσο σε μένα όσο και στο έργο μου. Είμαι ευγνώμων και ελπίζω να συνεχίσουμε με τις εκδόσεις Έξη την άψογη συνεργασία που υπάρχει έως και τώρα.
