Μίλα μου για την αγάπη...
Για κείνο το ξεφτισμένο και χιλιομπαλωμένο μαντηλάκι που σκούπισε κάθε δάκρυ απόγνωσης, απογοήτευσης και πίκρας και συ το 'κρυψες σαν παιδί στην τσέπη του ξεθωριασμένου σου ρούχου...
Το έθαψες εκεί και ξέχασες πως υπάρχει...
Μα αυτό ήταν πάντα εκεί, στη μέσα τσέπη του σακακιού σου, στο μέρος της καρδιάς...
Ήταν εκεί κι αφουγκράζονταν τους χτύπους της καρδιάς σου που για χρόνια πολεμούσες να πείσεις πως δεν υπάρχει η ανιδιοτελής αγάπη στις μέρες μας, για να την παρηγορήσεις που ήταν μόνη.
Ξεγελούσες έτσι τις μοναχικές ώρες σου, τα κρύα βράδια που ένιωθες ανεπαρκής και μισός, τις μέρες που κυλούσαν άτονες, άχρωμες και άνευ σημασίας...
Κι όσα κι αν πετύχαινες, πάντα έλειπε κάτι. Έλειπε αυτό το "κάτι" που θα σ' έκανε να νιώθεις σημαντικός και θα έδινε κίνητρο στην ψυχή σου να παλέψει για ακόμη περισσότερα.
Γι' αυτήν την αγάπη μίλα μου, που στηρίζει, νοιάζεται, αφουγκράζεται, ολοκληρώνει.
Για την αγάπη που μάχεται, υπερασπίζεται, προστατεύει, παλεύει να κρατηθεί ζωντανή, υπομένει, επιμένει κι ακόμη κι αν πληγώνεται, συγχωρεί.
Για κείνη την αγάπη που χτίζει όνειρα, γκρεμίζει τείχη, δυναμώνει φτερά, γλυκαίνει πίκρες, ενώνει κομμάτια, καταργεί εγωισμούς, φτιάχνει τις μέρες καλύτερες και δίνει νόημα και βάθος στην κάθε αγκαλιά...
Για την αγάπη αυτήν τη δυνατή, που πεθαίνει κι ανασταίνεται μα δεν τα παρατάει κι αντέχει κι από τις στάχτες της ξαναγεννιέται...
Γι' αυτήν την αγάπη την αληθινή, μίλα μου.
Και μην φοβάσαι να εκτεθείς...Μην φοβάσαι ν' απλώσεις την ψυχή σου καθάρια και διάφανη...
Γιατί μόνο έτσι της αξίζει της αγάπης. Να την κουβαλάς πάντα μαζί σου και να την κρατάς ζεστή εκεί στο μέρος της καρδιάς, να μετράει χτύπους, βήματα, λάθη, πληγές...
Κι όταν το ρούχο σου παλιώσει, κοίτα μην την ξεχάσεις στο τσεπάκι, σαν το πετάξεις...
