«Κλείσε τα μάτια σου», της είπε.
«Είναι ωραία η αίσθηση της όρασης να υποχωρεί μπροστά στις υπόλοιπες κάποιες στιγμές. Άκουσε τη θάλασσα, τον ήχο των κυμάτων και νιώσε το αεράκι στο πρόσωπό σου. Δεν σου υπόσχομαι μια ζωή χωρίς κύμα, είναι αλήθεια ακατόρθωτο αυτό, μα σου υπόσχομαι να σε κρατώ σφιχτά σε κάθε τρικυμία, να σε αγκαλιάζω και να διώχνω κάθε φόβο μακριά σου.
Κι όσο δυνατός κι αν γίνει ο άνεμος κι αν κάποτε προσπαθήσει να γκρεμίσει τα όνειρα μας σε πείσμα του εμείς θα φτιάχνουμε νέα πάλι από την αρχή. Άκουσε τον ήχο των δέντρων, πως ριγούν τα φύλλα στον χειμωνιάτικο αέρα, δε μπορώ να κρατήσω το καλοκαίρι γύρω μας για πάντα, είμαι αδύναμος μπροστά στη νομοτέλεια της φύσης, μα σου υπόσχομαι να σε αγαπώ σε όλες τις εποχές όπως ακριβώς τώρα.
Όπως αυτή τη στιγμή που στέκεσαι μπροστά μου. Απαλλαγμένοι κι οι δυο μας από καθετί περιττό, αφημένοι στις αισθήσεις μας και το υπέρτατο συναίσθημα όλων. Τον έρωτα τον μπλεγμένο με την αγάπη. Εκείνον που κάνει τις καρδιές μας να συγχρονίζονται, τα κορμιά μας να τρέμουν σε όποιο τυχαίο άγγιγμα, εκείνον που με κάνει να χαζεύω το πρόσωπο σου όταν κοιμάσαι, τον ίδιο που κάνει τα πόδια μου να τρέμουν σαν μυρίσω το άρωμα σου. Δεν θα σου πω για πάντα, είναι το για πάντα τόσο αφηρημένο, τόσο χιλιοειπωμένο.
Θα σου πω για όσο, όσο χτυπάει η καρδιά μου όπως αυτή τη στιγμή, όσο το χέρι σου χωράει να κουρνιάσει στο δικό μου. Για όσο είσαι εσύ δική μου και όσο είμαι εγώ δικός σου..» Άνοιξε τα μάτια της ,το βλέμμα της συνάντησε το δικό του. Έμπλεξε το χέρι της με το δικό του κι έμειναν να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα στη παραλία που ειπώθηκαν για πρώτη φορά αυτά τα λόγια.. Σαράντα χρόνια πριν...
Ο έρωτας δεν φεύγει ποτέ αν δεν τον αφήσεις να γλιστρήσει μακριά σου. Μένει εκεί γραπωμένος σε μυρωδιές, σε μέρη, σε αγγίγματα. Πάντοτε παρών. Αρκεί να δώσει η πάντοτε «λογική» όραση λίγο χώρο στις υπόλοιπες αισθήσεις.. Χρόνια πολλά γεμάτα έρωτα κι αγάπη.
