Αν μας ρωτούσες, μικρά παιδιά τα τέρατα φοβόμασταν περισσότερο από καθετί άλλo. Εκείνα τα αόρατα στα μάτια των ενηλίκων. Εκείνα που κρύβονταν κάτω από το κρεβάτι ή μέσα στη ντουλάπα μας τα βράδια και τρέχαμε να κουκουλωθούμε κάτω από τα σκεπάσματα των γονιών μας, στην ασφαλή τους αγκαλιά.
Και περνούσαν τα βράδια και κάποια από εκείνα τα παιδιά μεγαλώσαμε κι εκείνα τα τέρατα εξαφανίστηκαν διαπαντός από τη ζωή μας μαγικά.
Κάποια άλλα παιδιά, δεν μίλησαν ποτέ για τα δικά τους τέρατα, τα πραγματικά, που είχαν σάρκα και οστά. Προσπάθησαν για χρόνια βουβά να τα απωθήσουν μόνα. Κάποιων οι γονείς δεν είχαν την ασφάλεια που χρειάζονταν, ίσως κι οι ίδιοι να ήταν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τα τέρατα εκείνα. Ή ακόμη, ίσως να ήταν οι ίδιοι τα τέρατα των παιδιών τους. Το παιδικό μυαλό, χάρη στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης, προσπάθησε να διώξει τις μνήμες. Μα ποιος καταφέρνει να σβήσει εντελώς τις πληγές του μόνος;
Και σαν ήρθε η ενηλικίωση, τα τέρατα είχαν πια θεριέψει. Το ενήλικο μυαλό έβαλε σε τάξη όσα το παιδικό αρνούνταν να βάλει σε σειρά. Κι ο φόβος έγινε ντροπή, τύψεις, τρόμος. Κι η πληγή μολύνθηκε. Από το απόστημά της χρόνια τρέφονται τα τέρατα. Από το αίσθημα της ενοχής, τον τρόμο και την σκιά του δυνατού επάνω στον αδύναμο, το θύμα γίνεται βορά στα σαγόνια του θύτη βοηθώντας τον άθελα του να ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο.
Μα ήρθε η ώρα πια να απαλλαχτούμε από τα τέρατα. Είμαστε δυνατοί σαν είμαστε μαζί. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την αγκαλιά μας διάπλατα και να χωρέσουμε μέσα όλα αυτά τα παιδιά. Να απαλύνουμε τον πόνο και να κλείσουμε τη πληγή. Να σταματήσουμε να σιωπούμε και να ΘΡΕΦΟΥΜΕ το τέρας.
Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εκείνοι. Ήταν θέμα τύχης, ας το συνειδητοποιήσουμε, το ότι τα δικά μας τέρατα παρέμειναν αόρατα και κλεισμένα στη ντουλάπα.
