Η Άνοιξη ήταν πάντα εδώ αλλά εσύ δεν ήσουν.
Κοίτα τώρα!
Τρέχεις πίσω από ξεθωριασμένες στιγμές και φορέματα ξένα.
Ψάχνεις εικόνες σε κάθε γωνιά...τις χρωματίζεις με φως και τις κερνάς αγάπη.
Η Άνοιξη όμως ήταν πάντα εδώ!
Άπλωνε το τρυφερό της χέρι για μια πλεγμένη από όνειρα κλωστή.
Σου πήρα εγώ "Μάρτη" είπες...μα αυτή έφυγε.
Έτρεξε χθες το βράδυ μεθυσμένη σε σοκάκια, σε πλατείες, σε φιλιά και βλέμματα μα δεν σε βρήκε.
Γυρνώντας σπίτι της, άρχισε να τραγουδά. Είδε κάποια μπουμπούκια σε μια γλάστρα και τα νανούρισε.
Ρίγησε, φόρεσε το παλτό της, και ψιθύρισε...
Μα πόσα χρόνια θα κρατήσει αυτός ο χειμώνας;
Μάρτης ή μήπως έρωτας;
Μην την ψάχνεις. Ταξιδεύει...εκεί που δεν τολμάς να δεις.
Μέσα σου!
