Είμαι γυναίκα.
Αυτό από μόνο του σημαίνει μια πλειάδα ρόλων, που όχι μόνο θα παίξω, αλλά θα πρωταγωνιστώ, μέχρι το τέλος της ζωής μου. Η φύση με όρισε να γίνω μητέρα, οπότε από την βρεφική μου ηλικία, μόλις πιάνω τα κουκλάκια μου, θα τα κρατώ με τον σωστό τρόπο, ακόμα και αν δεν έχω μάθει να στέκομαι ακόμα στα πόδια μου.
Θα αναζητώ τρόπους να βρίσκω ισορροπίες, ανάμεσα στο οικογενειακό μου περιβάλλον, δεν γνωρίζω όμως πως αυτό, είναι πρόβες για την υπόλοιπη ζωή μου. Θα μου αρέσει να ακολουθώ την μαμά μου, να προσπαθώ να κλέψω όλα της τα κόλπα, απ’ τον τρόπο που φοράει το κόκκινο κραγιόν, η την κουτάλα που θα ανακατεύει το φαγητό. Τα βιβλία που επιλέγει, άσχετα αν δεν έχουν τις πολύχρωμες εικόνες που μου αρέσουν. Όμως θα λατρεύω και τον ήχο των βημάτων του μπαμπά μου, αλλά δεν θα προσπαθώ να του μοιάσω. Μεγαλώνοντας, και πριν φτάσω στην εφηβεία, θα έχω ήδη καταλάβει τις διαφορές, ανάμεσα σε μένα και τα αγόρια.
Όταν θα έρθει η πρώτη περίοδος της ζωής μου, τότε μετά τον πρώτο φόβο, θα καταλάβω, πως μπήκα στο κύκλο της γυναικείας μου φύσης, αλλά νιώθω ακόμα παιδί. Μεγαλώνω όμως γρήγορα, ίσως πιο γρήγορα, απ’ τα αγόρια, το μυαλό μου ήδη φτιάχνει το μέλλον. Σπουδές, σύντροφο, ένα μεγάλο σπίτι με παιδιά, και μένα στο κέντρο. Όταν πλέον βγαίνω στο κόσμο, θα χρειαστεί να παλέψω, να ανταγωνιστώ, να σταθώ όρθια σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, που πρώτα με κρίνει απ’ το μήκος της γόβας και τις γάμπες μου, και όχι τι μπορώ να προσφέρω με το μυαλό και τις γνώσεις μου.
Δεν θα ήθελα να βάλω όλο τον ανδρικό πληθυσμό σε ένα τσουβάλι, αυτό θα ήταν άδικο, αλλά δυστυχώς υπάρχουν περισσότεροι, από όσο θα έπρεπε που κουβαλούν το φόβο, όταν ανταγωνίζονται μια γυναίκα. Και όσο αυτά γίνονται, εγώ συνεχίζω να μεγαλώνω. Είμαι πλέον μάνα, και ακόμα παλεύω όλες αυτές τις ανισότητες. Δίνω εφόδια στο δικό μου κορίτσι, του λέω να μην φοβάται, να μπαίνει μέσα σε όλα, χωρίς να νιώθει πως απειλείται. Υπάρχουν φορές, που τα βάρη της ζωής, τα σηκώνει μόνο η πλάτη μου, αλλά δύσκολα λυγίζω.
Το γενετικό μου υλικό, μπαίνει μπροστά, μου λέει να προχωρήσω, να μην βαλτώσω. Κοιτάζω την μητέρα μου και την γιαγιά μου, όχι δεν είναι υποταγμένες, απλά λένε πως μερικά πράγματα, δεν αλλάζουν. Όμως δεν καταλαβαίνουν πως τα λόγια αυτά, από μόνα τους προδιαθέτουν την μοίρα. Μπορεί να πέτυχαν πράγματα στη ζωή τους, αλλά πάντα μέσω των οδών της απόκρυψης, και των τετελεσμένων, ποτέ της ίσιας λεωφόρου.
Ο χρόνος περνά και βγαίνω απ’ τον ενεργό ρόλο της μητρότητας. Ετοιμάζομαι για έναν άλλο σπουδαίο ρόλο. Αυτόν της γιαγιάς. Με ενοχλεί που ακόμα τα παιδάκια στην παιδική χαρά που πάω την εγγονή μου, αυτοονομάζονται άντρες, και τα θέλουν όλα δικά τους. Βγάζουν τα κοριτσάκια απ’ το παιχνίδι, και τους λένε να φορέσουν ποδιά. Μα και βέβαια θα τη φορέσουν της λέω, όταν με κοιτά παραξενεμένη. Μόνο που πριν απ’ αυτό θα έχεις αποφασίσει τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή σου. Η ποδιά θα έρθει, ακόμα και όταν γίνεις δικαστής, η γιατρός, η πολιτικός μηχανικός. Όταν γυρνάς στο σπίτι και θέλεις να μαγειρέψεις στα παιδιά σου. Θα φτιάξεις δυο ίδιες, να τις φοράτε μαζί με τον σύντροφο σου, όταν ετοιμάζετε ένα χαρούμενο γεύμα για την οικογένεια.
Στους καιρούς που ζούμε οι ρόλοι υπάρχουν για την τεκνοποίηση και όχι για την ενεργό δράση της ζωής. Όχι δεν είμαι φεμινίστρια, απλά γυναίκα. Όχι δεν θέλω υποταγή απ’ τον σύντροφο, απλά να είμαστε μαζί στη πορεία της ζωής μας. Όχι δεν θέλω να μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου. Δεν τα πήγα προίκα απ’ το πατρικό μου. Όχι, δεν θέλω να κακοποιούμαι σωματικά ή λεκτικά, από κάποιον που έχει περισσότερη δύναμη από μένα. Όχι δεν θέλω να παίρνω λιγότερα χρήματα επειδή έχω αιδοίο. Όχι, δεν θέλω να με λένε πονηρή και καταφερτζού. Είμαι ευφυής, και επίμονη.
Είμαι γυναίκα, και πλέον μεγάλωσα. Για πολλούς θεωρούμαι γριά, όμως εγώ με θεωρώ, έναν ώριμο άνθρωπο ικανό ακόμα να βοηθήσει την μεγάλη της οικογένεια.
Είμαι γυναίκα και είμαι περήφανη.
