Είναι ο πρώτος σου ήχος, εκείνης που ο χτύπος της καρδιάς δίνει ζωή σε εσένα. Είναι η πρώτη σου εικόνα και η πρώτη αγκαλιά. Τα πρώτα λόγια της που έβρεξε με δάκρυα χαράς για το θαύμα που γεννήθηκε. Είναι το νανούρισμά της και το ξάγρυπνο στο προσκεφάλι σου. Είναι το αποικοίμισμα στο στέρνο της, εκεί που ακούς το πρώτο τραγούδι που σας έδεσε αιώνια μαζί, εκείνο της καρδιάς.
Στέκεται αμέριμνη κι ο ήλιος τής λούζει τα μαλλιά. Έχει μια ανεμελιά που σε παρασέρνει κι ένα χαμόγελο που λαμπυρίζει έρωτα. Θα χαθείς στη δίνη της, θα εμπιστευτείς τα μάτια της, θα βρεις το λιμάνι σου στην αγκαλιά της. Είναι η μυρωδιά του κορμιού της που θα σε αιχμαλωτίσει και το άγγιγμά της που θα ριγήσει την ψυχή σου. Κι όπως εκείνη θα αποτυπώνεται στη σκέψη σου, θα βρίσκει το πιο απόκρυφο σημείο της να διαφεντέψει, θα σου γίνεται απαραίτητη… ανάσα, φιλί, άγγιγμα, πόθος, ηδονή.
Είναι εκείνη που ξεριζώθηκε από την πατρίδα της για ένα καλύτερο μέλλον, κυρίως για σένα. Εκείνη που δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα των άλλων μα θα κάνει ασπίδα την αγκαλιά της έτσι και σε πειράξει κάποιος. Είναι εκείνη που σου τραγουδά για να κάνει τον πόνο πιο ευχάριστο. Εκείνη που ματώνει η καρδιά της σαν σε βλέπει να υποφέρεις. Που θα καθόταν στο κρεβάτι του πόνου για να σε λυτρώσει. Που όταν ο πόνος και η αγωνία της δεν έχουν άλλον να κρυφτούν, θα τους σιγοτραγουδήσει να σωπάσουν γι’ άλλη μια φορά γιατί πρέπει να φανεί δυνατή.
Κάθε μήνα ματώνει και ξαναγεννιέται. Πονάει, υποφέρει, μα ξαναστέκεται στα πόδια της.
Δημιουργεί, από μια μικρή ιστορία μέχρι μια ολόκληρη ζωή. Πλάθει, ανακατεύει, σμιλεύει, δίνει πνοή, δίνει στοργή, δίνει αγάπη.
Σωπαίνει, υπομένει, κρύβει το φόβο και την απελπισία πίσω από εκείνο το σημάδι που κάλυψε όπως όπως με την πούδρα της. Για το σημάδι της ψυχής, όμως, ούτε λόγος.
Αυτό θα μένει εκεί να πονά, να ματώνει κάθε που ένα χέρι θα ξεσκίζει την ψυχή της.
Είναι εκείνη που θα πάρει την απόφαση να φύγει μακριά, όταν η ψυχή διψά γι’ αγάπη κι όταν η καρδιά δεν έχει άλλες αντοχές να τρέφεται με ψίχουλα. Είναι εκείνη που θα την πουν σκληρή, αμετανόητη, ίσως και δειλή που δεν υπέμεινε, μα χάλασε το ροζ συννεφάκι που της έστησαν κάποτε χωρίς της θέλησή της.
Είναι η φίλη η ανεκτίμητη, αυτή που πιότερο κι από αδερφή θα είναι δίπλα σου, πλάι σου, μαζί στις τρέλες, μαζί στα δύσκολα. Δίπλα σου, ποτέ απέναντί σου.
Είναι αγάπη, αποδοχή, εμπιστοσύνη, συγγνώμη…
Θα της τεμαχίσουν το κορμί, όταν όλα όσα κατάπιε στο κορμί της βρήκαν διέξοδο σε μια αρρώστια. Θα σηκωθεί κι ας πονάει. Θα συνεχίσει γιατί έτσι έχει μάθει, έτσι την έχουν προγραμματίσει…
Είναι η ηρωίδα πίσω από την επιτυχία του, τα λαμπερά φώτα, την όμορφη οικογένεια που μπήκε στο κάδρο, είναι η σταθερά του. Εκείνη στην οποία πάντα θα επιστρέφει, γιατί του δίνει τη συγγνώμη της στα λάθη του.
Αυστηρή με τον εαυτό της, να δώσει πάντα το καλύτερο, να κάνει το καλύτερο κι ας βγαίνει τις περισσότερες φορές άνισος ο αγώνας μιας σύγκρισης που εξακολουθεί να την θέλει κατώτερη κι όχι ίση.
Θα αφήσει το χρόνο να αγκαλιάσει το κορμί της μα την ψυχή της δε θα την παραδώσει έτσι εύκολα. Θα φροντίσει, θα γαληνέψει, θα ξεσηκώσει, θα πολεμήσει, θα δώσει απλόχερα, μα όταν δεν πάρει αυτό που της πρέπει θα φύγει μακριά.
Είναι εκείνη που ζει με την καρδιά, αναπνέει με την καρδιά, σκέφτεται με την καρδιά, δρα με την καρδιά, ονειρεύεται με την καρδιά. Είναι αυτή που ξεριζώνει την καρδιά όταν θα βρεθεί σε αδιέξοδο. Κι όταν μαζέψει τα θρύψαλα των ονείρων της, είναι εκείνη που θα ζωγραφίσει άλλα πιο ζωντανά βουτώντας τα πινέλα της στο μελάνι της καρδιάς.
Είναι εκείνη που σε όποια γλώσσα, σε όποιο σημείο της γης θα είναι γυναίκα, φίλη, αδερφή, μάνα… Θα είναι η ζωή.
Κι όταν ο τελευταίος της χτύπος παίξει το φινάλε, είναι η καρδιά της ακόμα που θα προφέρει το όνομά σου.
