Την αποθανατίσανε οι ζωγράφοι, την υμνήσανε οι μουσικοί, τη στόλισαν οι ποιητές, την αποθέωσαν οι φωτογράφοι.
Έγινε μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά, επαγγελματίας . Κατέκτησε τα ακατάκτητα, τα στερημένα, τα απαρχαιωμένα.
Ακόμη όμως και σήμερα μάχεται για το δικαίωμα της στη ζωή, στον έρωτα, στην άρνηση.
Τα ναι της είναι δεδομένα, τα όχι της άηχα.
Με το δικό της αίμα βάφτηκαν πεζοδρόμια, υπόγεια και δήθεν αρχοντικά. Με τη σιωπή της υψώθηκαν τα αντρικά υπερεγώ. Στην πλάτη της υφάνθηκαν τα κόκκινα χαλιά των άλλων.
Αν αγαπάς μια γυναίκα, δεν την κρατάς στο σκοτάδι. Στο φως ανθίζουν τα λουλούδια.
Και δε γίνεται, κάποια θα αγαπάς. Μπορεί να είναι η μάνα σου, η γυναίκα σου, η κόρη σου, η φίλη σου, η ανιψιά σου, η βαφτιστήρα σου. Μπορεί να είσαι εσύ.
Δώσε της αγάπη, χώρο και χρόνο και στάσου για να δεις. Δεν είναι θαύμα, είναι η φύση της.
Στο άνοιγμα των χεριών της χωράνε τα παιδιά όλου του κόσμου και στην καρδιά της ανοίγουνε παραθύρια συνεχώς. Γιατί η αγάπη της δεν έχει τέλος. Αλλοιώνεται, παραμορφώνεται, καταδυναστεύεται αλλά ξαναγεννιέται.
Η αναγέννηση έγινε για αυτήν και αυτή ανήκει σε όλους, μια πιο πολύ στον εαυτό της.
Αν αγαπάς μια γυναίκα, άστη να ζήσει.
Και ίσως, έτσι, κάποτε μια γυναίκα να σε αγαπήσει αληθινά.
