13 Μαρτίου 2020 – 13 Μαρτίου 2021
Ένας χρόνος «Μένουμε σπίτι», ένας χρόνος φοράμε μάσκα, ένας χρόνος γδερνόμαστε με τα αντισηπτικά και δερνόμαστε μεταξύ μας: σε τηλεοράσεις, post στα social, σε chatrooms και τα λοιπά συναφή. Ένας χρόνος καραντίνας.
Ένας χρόνος με ανθρώπους μακριά μας, με μοναξιά και αμήχανες στιγμές. Ένας χρόνος γεμάτος «Μου έχει λείψει…»
Μου έχει λείψει:
«Να πάω στο πάρκο με τον γιο μου. Να ταξιδέψω. Να χορέψω με τους μαθητές μου. Να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου. Να πάω σε μία συναυλία».
Στεύη Τσούτση
«Να μπορώ να αγκαλιάζω τους ανθρώπους μου χωρίς να φοβάμαι μην τους κάνω, άθελά μου, κακό».
Έφη Μπαμπούρη
«Η θάλασσα. Κι ένα πικ νικ».
Κατερίνα Μαρτζούκου
«Η βεβαιότητα της συναισθηματικής μου ασφάλειας».
Χρύσα Κατσιτοπούλου
«Μου λείπει η κανονικότητα. Θέλω τη ζωή μου πίσω».
Ιουστίνα Φιλιππίδου
«Ένα κοκτέιλ σε ταράτσα με ωραία θέα»
Μαρία Ελένη Λάμπρου
«Οι πολύ αγαπημένοι μου, μου λείπουν. Και το ταξίδι για ν’ ανταμώσουμε».
Βάσω Σίδη
«Η ελευθερία μου! Η δική σου, όλων μας!»
Δικαία Μαραβέλια
«Να πάρω αγκαλιά τους γονείς μου χωρίς να φοβάμαι».
Μαρία Κουσαντάκη
«Το άγχος της καθημερινότητας και η έλλειψη φόβου».
Στεφανία Μακρυαλέα
«Οι αυθόρμητες δίχως πρόγραμμα εξορμήσεις κοντινές ή μακρινές. Από μια βόλτα στο κέντρο χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει μέχρι μια εκδρομή που αποφασίστηκε λίγο πριν ξεκινήσει...»
Μαριτίνα Θεοδωροπούλου
«Τα χαρούμενα και ανέμελα πρόσωπα. Μου έχουν λείψει οι πιθανότητες και το δικαίωμα επιλογής. Όλα τα άλλα τα είπατε εσείς κορίτσια και τα θέλω όλα!»
Μαντώ Μάκκα
«Να κάνω σχέδια. Μιας μέρας, ενός μήνα, μιας ζωής».
Ιωάννα Γκανέτσα
«Τα σχέδια της νύχτας για την επόμενη μέρα. Οι μικρές εκπλήξεις στους αγαπημένους μας. Μου έχει λείψει η απόφαση της στιγμής, για μια συντροφιά, μια αγκαλιά, που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Επίσης μου λείπει το full face των ανθρώπων. Βαρέθηκα να μαντεύω ποιος είναι ποιος κάτω απ' τις μάσκες».
Θεοδώρα Ατζεμιάν
«Το γέλιο των ανθρώπων που έχει κρυφτεί πίσω από τις μάσκες. Μου έχουν λείψει οι γονείς μου που έχω καιρό να τους δω.
Μια ανέμελη βόλτα στην θάλασσα, κάτω από τον ήλιο.
Όταν ανοίγω την τηλεόραση να μην ακούω καθημερινά για θύματα. Να βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους, χωρίς μιζέρια και τόση δυστυχία.
Ο καφές με φίλους τα Σαββατοκύριακα.
Να μην φοβάμαι να ζω όπως ζούσα».
Ασημίνα Μάνου
«Ο αυθορμητισμός στην καρδιά και στο μυαλό. Θέλω να μπορώ να αγκαλιάσω κάποιον χωρίς να το σκεφτώ. Να πάω μια βόλτα χωρίς να προγραμματίσω το πού, το πώς, με πόσους, για πόσο».
Ματίνα Σταθάκη
«Να περπατάω χωρίς μάσκα και να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων...»
Αντώνης Κοντάκης
«Ο έρωτας…»
Χαρά Μαρκατζίνου
«Να βγω έξω χωρίς να φοβάμαι, να αγκαλιάσω τους φίλους μου, να διασκεδάσω, να με φλερτάρουν, να ταξιδέψω και να βλέπω γελαστά πρόσωπα».
Έλια Κουρή
«Οι αγκαλιές και τα ταξίδια... Να ανέβω ένα αεροπλάνο και να προσγειωθώ στην κανονικότητα και στην αγκαλιά φίλων αγαπημένων.. Μου ’χουν λείψει τα συμπόσια και τα τραπεζώματα στο σπίτι μου, να μαγειρέψω για φίλους αγαπημένους, να μαζευτούμε παρέα, να γελάσουμε, να γκρινιάξουμε για τα καθημερινά που θεωρούσαμε δεδομένα,να βρεθούμε οικογενειακά, να αγκαλιαστούμε, χωρίς να φοβόμαστε για τους γονείς μας, αλλά κυρίως μου έχει λείψει να βλέπω μάτια καθαρά από φόβο και πανικό και χαμόγελα αληθινά! Μου έχουν λείψει οι αυθόρμητες εκφράσεις στα πρόσωπα κι η ενέργειά τους και σιχαίνομαι να βλέπω μασκοφόρους τους πάντες και τον εαυτό μου! Τέλος, μου 'χει λείψει η δημιουργική έμπνευση που είχε ο ελεύθερος εαυτός μου!»
Χριστίνα Ζαμπούνη
«Να δω τους φίλους μου χωρίς zoom».
Δέσποινα Πολυχρονιάδη
«Η αγκαλιά. Η αγκαλιά στους γονείς μου, στους αγαπημένους φίλους, στα μαθητούδια μου... Μου λείπει η ανεμελιά της ζωής και ο αυθορμητισμός της αγάπης...»
Γεωργία Ανδριώτου
«Εκείνη η αίσθηση ελευθερίας κινήσεων, το να αγκαλιάζεις ή να φιλάς αυθόρμητα. Επίσης, τα ταξίδια, όχι απαραίτητα τα μακρινά αλλά το να ξέρεις πως το τάδε μέρος ή αγαπημένα πρόσωπα είναι κάπου και μπορείς όποτε θέλεις να το/τα επισκεφθείς».
Έλενα Σαλιγκάρα
«Μου έχουν λείψει οι μουσικές βραδιές με πανσέληνο»
Νεόφυτος Βασιλείου
«Θέλω τη ζωή μου πίσω... τις ελεύθερες και άφοβες εκδηλώσεις συναισθημάτων...
Τις ζεστές αγκαλιές, τα τρυφερά αγγίγματα, τις εκδηλώσεις αγάπης, την προσωπική, ανθρώπινη και σωματική επαφή... τα μεγάλα ξέγνοιαστα χαμόγελα και τις ανέμελες χωρίς φόβο στιγμές...»
Λίτσα Φιλίππου
