Και να που κλείσαμε έναν χρόνο παρέα με τον κορωνοϊό, παρέα με τον φόβο, μαζί με καραντίνες και περιορισμούς.
Τα νεύρα μου είναι πλέον σπασμένα. Δεν το κρύβω, έχω λαλήσει. Δεν αντέχω άλλη κλεισούρα, ούτε άλλα περιοριστικά μέτρα. Όλο μη και μη ακούω και δεν κάνω τίποτα άλλο παρά να τηρώ ευλαβικά τις απαγορεύσεις. Όμως ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Τα κρούσματα όλο και αυξάνονται, άνθρωποι χάνουν τη μάχη με τον ιό και η κατάσταση χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει. Και κάποιοι αντί να τηρούν τα μέτρα, ξεχύνονται σαν τα λεφούσια στις παραλίες και στα πάρκα όποτε έχει καλό καιρό, χωρίς να φορούν μάσκα ούτε να τηρούν αποστάσεις.
Κάποιοι άλλοι κάνουν κορωνοπάρτι ή γλέντια σε γάμους και βαφτίσεις με χίλιους νοματαίους.
Πώς να μην διασπαρθεί ο ιός;
Όσο για τα Μέσα Ενημέρωσης; Σε τρελαίνουν με εικόνες από γεμάτες Εντατικές, σου λένε πόσοι πεθαίνουν ή διασωληνόνονται κάθε μέρα ή αναλύουν συνέχεια τα μαθηματικά μοντέλα για την πορεία του ιού.
Βαρέθηκα να στέλνω μήνυμα για να βγω από το σπίτι. Γιατί να μην μπορώ να πάω στο γυμναστήριο; Γιατί να μην μπορώ να πάω σινεμά ή θέατρο; Δεν μπορώ ούτε εκτός των ορίων του δήμου μου να βγω, γιατί φοβάμαι μήπως με σταματήσουν για έλεγχο και φάω πρόστιμο. Δεν μου περισσεύουν 300 ευρώ, βλέπεις...
Οι σχολικές μονάδες είναι κλειστές άρα αναγκαστικά δουλεύω διαδικτυακά. Δύσκολη η τηλεκπαίδευση και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Βλέπεις το παιδί πίσω από μια οθόνη, αν δεν κοπεί η σύνδεση του ίντερνετ. Έκοψα αναγκαστικά και τις εκτός σπιτιού δραστηριότητες. Απαγορεύονται δια ροπάλου οι συναθροίσεις, άρα δεν γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων ή βραδιές λογοτεχνίας. Εμένα μου αρέσουν αυτές οι δραστηριότητες, δεν μου αρέσει να μαγειρεύω και δεν είμαι καθόλου σπιτόγατα. Είμαι του έξω και έχω ζοριστεί με το «Μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς».
Έναν χρόνο τώρα έχω χάσει τον λογαριασμό σε ποια καραντίνα βρισκόμαστε. Έχω μπερδευτεί ποια μάσκα με προστατεύει και ποια όχι. Πρέπει να φοράω μία ή δύο μάσκες; Μου τη δίνει αυτή η καραντίνα! Νιώθω εγκλωβισμένη, πνίγομαι. Μου στερούν την ελευθερία μου. Θέλω πίσω αυτή την κανονικότητα που είχα και ας την βαριόμουν πολλές φορές, ας μην την εκτιμούσα κάποιες άλλες.
Μου έχουν λείψει τόσα πολλά! Θέλω να δω τους φίλους μου, να τους αγκαλιάσω να τους φιλήσω. Θέλω να βγω έξω χωρίς να φοβάμαι, να περπατάω χωρίς σκοπό αλλά δίχως να τρέμω πως αυτός που περνάει δίπλα μου μπορεί να με κολλήσει. Θέλω να πάω για ψώνια και να χαλάσω όλο τον μισθό μου σε ρούχα και αξεσουάρ· να πάω για καφέ, για φαγητό, για ποτό και να καθίσω με τις ώρες να τα απολαύσω. Ακόμα και μπαρότσαρκα θέλω να πάω. Έχω ανάγκη να γνωρίσω νέο κόσμο, να ερωτευτώ, να με φλερτάρουν.
Και να ταξιδέψω… Αχ, πόσο θα ‘θελα να πάω ένα ταξίδι, ανέμελη, χωρίς να κουβαλάω μάσκες, αντισηπτικά και όλα τα σχετικά. Εγώ ζω για να ταξιδεύω. Όλο τον κόσμο θέλω να γυρίσω. Πότε όμως;
Βαρέθηκα τα επιβεβλημένα πρέπει ή δεν πρέπει και την αναγκαστική μοναξιά. Βαρέθηκα το «μέσα». Θέλω πίσω τη ζωή μου για να την κάνω καλύτερη.
