Χρόνος σε καταστολή
Παρελθόν, παρόν και μέλλον, γινήκανε ένα.
Ο χρόνος περνά και γω μέσα από το τζάμι,
μένω κουλουριασμένη σαν έμβρυο δίχως χώρο.
Μια στάλα μένει μετέωρη
και θέλω να τη σπάσω.
Να πεταχτούν νερά δεξιά και αριστερά,
αν βραχώ λέτε να ξυπνήσω;
Σε χειμερία νάρκη μπήκαμε,
χειμώνα καλοκαίρι, όλα ίδια.
Και περιμένω, όπως και όλοι,
τη μέρα που ο χρόνος θα αποκτήσει σημασία.
Και θα τρέξω όπως και πριν να τον προλάβω,
να τον πάρω αγκαλιά και να του πω
‘Όπου πας εσύ πάω και εγώ’
