Μόλις τελείωσα το βιβλίο «H Ράφτρα» της Αργυρώς Μαργαρίτη, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Δε θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει πιο ενδιαφέρον και πλούσιο μυθιστόρημα, από γυναίκα, Ελληνίδα συγγραφέα!
Τόσο η πλοκή, όσο και οι ήρωες ήταν εξαιρετικά δουλεμένοι, στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Το σκηνικό ολοζώντανο… Όλα τα στοιχεία του βιβλίου, με παρέσυραν στα βουνά της Ροδόπης, στις σπηλιές των μοναστηριών τους. Λούστηκα στα ποτάμια της περιοχής, μπήκα στα αρχοντικά της Ξάνθης, είδα με τα μάτια μου πως ντυνόντουσαν άντρες και γυναίκες της εποχής, τι έτρωγαν, πως ζούσαν, μα κυρίως άκουσα πως μιλούσαν! Η γλώσσα που χρησιμοποίησε η συγγραφέας, ήταν πειστικά αυθεντική.
Μεταφέρθηκα στη Θράκη του 1985 – 1913, έμαθα για τους καπνέμπορους, τους μπασματζήδες, αλλά και για τους Βούλγαρους αντάρτες, τους κομιτατζήδες, μέσα από τη μοναδική ιστορία αγάπης του Μήτσου Γιαβάσογλου και μίας διαφορετικής γυναίκας, που μεταμφιεζόταν σε άντρα, την Κεραστώ. Την πιο σαγηνευτική ηρωίδα της μέχρι τώρα αναγνωστικής μου πορείας!
Η κυρία Μαργαρίτη, μου έμαθε ένα κομμάτι της Ελληνικής μου κληρονομιάς, ψιλοβελονιά! Μέσα από κάθε λέξη, τόπο, ρούχο, χαρακτήρα του βιβλίου που τρύπωσαν στο μυαλό και την καρδιά μου και μ’ έκαναν να μη θέλω να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Ευχαριστώ τη συγγραφέα για το σεβασμό και την ευθύνη με την οποία εργάστηκε για να γράψει αυτό το θαυμάσιο έργο!
