Προσμένοντας μιαν αληθινή Ανάσταση

Προσμένοντας  μιαν αληθινή Ανάσταση

«Η αγάπη είναι ο σκοπός – Η ζωή είναι το ταξίδι»

Καθώς και φέτος μια αλλιώτικη Άνοιξη διαβαίνει και η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών οδεύει προς την κορύφωση, προσμένεις μιαν αληθινή Ανάσταση.

Ένας χρόνος απόλυτα μοναχικός σε οδήγησε στην συνειδητοποίηση της δικής σου ασημαντότητας μπροστά στις ανατροπές της ζωής,  σε συλλογικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.  Μέσα σε τούτο το χρόνο έμαθες ότι τα πάντα είναι απρόσμενα και  πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα στη ζωή όπως έρχονται.

 Δύσκολες και επώδυνες διδαχές:

Αγκάλιασες τα συναισθήματά σου: τον φόβο, την αγωνία, τον πόνο. Είναι δικά σου!

Έμαθες  βιωματικά ότι ο πόνος και η χαρά εναλλάσσονται αέναα. Ο πόνος είναι υπόθεση μοναχική. Δύσκολα μοιράζεται. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όχι όμως η δυστυχία. Πρέπει να τον δεχθείς, να περπατήσεις μαζί του σε δύσβατους δρόμους, να χαμογελάσεις μέσα από τα δάκρυα. Να μην τον φοβάσαι για να τον αποδυναμώσεις και να μην του επιτρέψεις το δικαίωμα στη ζωή σου.

 Τα επώδυνα συναισθήματα σου δίδαξαν τη δύναμη της προσευχής. Όταν νιώθεις ότι λυγίζεις, όταν δεν έχεις κάπου να ακουμπήσεις, προσεύχεσαι. Και νιώθεις ανακούφιση.

Αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς πάντα να αλλάξεις  αυτά που έρχονται. Χρειάζεται να αποδεχθείς ότι δεν περνάει από το χέρι σου. ΟΧΙ να συμβιβαστείς με μοιρολατρία, να συμφιλιωθείς με υπομονή και ψυχραιμία. Κατάλαβες πως η αναγνώριση και η αποδοχή μιας κατάστασης είναι η ανάβασή σου στην αλήθεια.

Έμαθες ότι  αντέχω σημαίνει μαθαίνω με επιμονή και υπομονή να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τη ΖΩΗ. Γιατί αλήθεια «ο  κόσμος μας τσακίζει όλους. ‘Όμως έτσι γινόμαστε δυνατοί στα τσακισμένα σημεία μας» (Hemingway)

Προσπαθείς να εστιαστείς στο εδώ και το τώρα και να αγαπήσεις την κάθε μικρή στιγμή. Το κάθε λεπτό που ανασαίνεις, πονάς, δακρύζεις, χαίρεσαι, χαμογελάς, προσδοκάς, ελπίζεις. Έρχεσαι μπροστά στην αγάπη. Την αγάπη που είναι ιαματική και παντοδύναμη, γιατί μπορεί να αναδημιουργήσει το χρόνο και να ζωντανέψει τη ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό το υποκειμενικό συναίσθημα στοργής, αφοσίωσης, αυταπάρνησης. Γιατί, η αγάπη δεν κατέχει, ούτε κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Τα σκοτάδια δεν διαλύθηκαν ακόμα. Γι' αυτό προσμένεις μιαν Αληθινή Ανάσταση - κάνοντας μια προσωπική υπέρβαση,  σαν μια ευκαιρία αληθινής ανάτασης μέσα από την αλληλεγγύη και την αγάπη.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΑΛΗΘΙΝΗ! ΜΕ ΥΓΕΙΑ - ΑΓΑΠΗ – ΦΩΣ!

1