«Την πασπάλισαν με τσαγανό, με πείσμα, με δοτικότητα κι έπλεξαν πάνω από την κούνια τον ιστό ενός έρωτα που θα καθόριζε τη ζωή της. Και το όνομα αυτής… Όλγα».
Την πασπάλισαν με ευαισθησία, με καλοσύνη, με ταλέντο και την έλουσαν πάνω από την κούνια με ένα φως που θα καθόριζε την ύπαρξή της.
Και το όνομα αυτής… Χαρά…
Η «Όλγα», το νέο βιβλίο της Χαράς Μαρκατζίνου κυκλοφόρησε μόλις από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο.
Μπορεί οι σελίδες του να μην είχαν τον χρόνο να «κρυώσουν» από το τυπογραφείο, αλλά αυτή η κριτική είχε τον χρόνο της για να ωριμάσει. Βλέπετε, η Χαρά μού χάρισε πριν λίγο καιρό μια από τις πρώτες ακροάσεις του νέου της μυθιστορήματος (και λέω ακροάσεις γιατί μου έκανε την τιμή και μου το διαβάσει κεφάλαιο κεφάλαιο).
Η Όλγα, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι ένα πλάσμα γεμάτο καλοσύνη και φιλότιμο. Πεισματάρα κι ατίθαση, μεγαλώνει σε μια κοινωνία που μετρά τη γνώμη του κόσμου. Εκείνη, όμως, έχει μάθει να πηγαίνει κατά εκεί που την πάει η καρδιά της. Ο έρωτάς της για τον Δημήτρη, σημαδεύει όλη της την ύπαρξη. Για χάρη του θα περάσει δύσκολα, θα υπομείνει πολλά. Πάρα πολλά...
Η συγγραφέας, με γραφή ωριμότερη από ποτέ, δίνει στο κοινό ένα έργο καλοδουλεμένο και προσεγμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή, με τα ήθη και τα στερεότυπά της, με τις μικρές και μεγάλες της ήττες κι επαναστάσεις.
Με γοργή αφηγηματική ροή και ζηλευτή εικονοπλαστική δύναμη, η «Όλγα» δεν είναι απλά ένα βιβλίο που το διαβάζεις. Είναι ένα βιβλίο που το ζεις.
Ο αναγνώστης δένεται από την πρώτη στιγμή με την ατίθαση Όλγα. Μεγαλώνει μαζί της, αποφασίζει μαζί της, χαίρεται μαζί της αλλά και θυμώνει μαζί της. Βλέπετε, η ζωή της ηρωίδας μόνο μονότονη δεν είναι. Πιστή στις επιταγές της καρδιάς της γίνεται πολλές φορές θύμα, βορά στο άδικο. Και το άδικο, και αναγνώστης να είσαι, δεν το αντέχεις.
Με γλώσσα της καρδιάς, η Χαρά Μαρκατζίνου φτιάχνει μια ιστορία που ιντριγκάρει, προβληματίζει, συγκινεί κι εν τέλει κερδίζει ολοκληρωτικά τον αναγνώστη. Γιατί η συγγραφέας ξέρει την τέχνη τού να βάζει τις λέξεις στη δική της «σωστή» σειρά.
Οι ήρωες του βιβλίου, η Όλγα, ο Δημήτρης, η Μαγδαληνή, η Ζωή αλλά και όλοι όσοι περνούν από τις σελίδες, άλλοι για να μείνουν κι άλλοι όχι, είναι καλοδουλεμένοι. Είναι άνθρωποι με αισθήματα κι ευαισθησίες, κάνουν λάθη. Είναι, με λίγα λόγια, αληθινοί. Δύσκολο επίτευγμα ο ρεαλισμός σε ένα βιβλίο και η «Όλγα» έχει καντάρια από δαύτον, μπλεγμένο με τη μοναδική ευαισθησία μιας συγγραφέως που δεν αγαπήθηκε τυχαία από τον κόσμο.
Δεν θυμάμαι τις φορές που ταράχτηκε το είναι μου, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Αδυνατώ να μετρήσω τις φορές που συγκινήθηκα κι εκείνες που θύμωσα με το άδικο και τα παιχνίδια της μοίρας. Θα σας πω μόνο, πως όσες φορές προσπάθησα να διαβάσω το τέλος στάθηκε αδύνατον από τους λυγμούς. Και μη νομίσετε πως αυτό το κλάμα έχει να κάνει με την εξέλιξη της πλοκής (Εγώ spoiler δεν κάνω που να με σταυρώσετε..)
Ήταν δάκρυα πληρότητας, δάκρυα λυτρωτικά ενός αναγνώστη που ο συγγραφέας κατάφερε να τον μπάσει στο λογοτεχνικό του σύμπαν, να τον κάνει να ζήσει με τους ήρωες, να τους πονέσει, να τους αγαπήσει, να τους κάνει δικούς του ανθρώπους. Κι εμένα η Όλγα έγινε δικός μου άνθρωπος...
Το τέλος του βιβλίου, όπως και κάθε φινάλε που σέβεται τον εαυτό του, φέρνει την τόσο ζητούμενη αλλά ποτέ αυτονόητη «κάθαρση». Φέρνει την ηρεμία μετά την τρικυμία, το φως μετά την καταχνιά.
Και είπαμε, η Χαρά Μαρκατζίνου, φωτεινή και η ίδια από κούνια, ξέρει να το μοιράζει το φως ακόμη κι όταν η ζωή φλερτάρει με τα σκοτάδια.
Να τη διαβάσετε την «Όλγα». Κι αν στην πορεία –αν λέμε- σας έρθει να ακούσετε το «Ακρογιαλιές Δειλινά», μην το καταπιέσετε. Φήμες λένε πως κάποια ψυχή εκεί ψηλά, το αγαπούσε πολύ…
