Όπου πιστεύεις, στείλε ένα αληθινό ευχαριστώ

Όπου πιστεύεις, στείλε ένα αληθινό ευχαριστώ

Λογικά δεν υπάρχει κανείς, που δεν έχει πει κάποιου είδους προσευχή, έστω και μια φορά στη ζωή του.

Να έχει ζητήσει κάτι από την όποια δύναμη πιστεύει.
Να πει βοήθα, ή δώσε μου δύναμη να πάω παρακάτω.
Ή να παραπονεθεί, τι έκανα στο φινάλε και με τιμωρείς έτσι;

Να πέσει στα παζάρια, όπως αν μου κάνεις τη χάρη, εγώ θα σε πιστεύω περισσότερο.
Τώρα θα μου πείτε γιατί όλα αυτά; Ίσως γιατί κατέληξα στο γεγονός, πως κανείς μας δεν έχει αναφέρει τη λέξη ευχαριστώ. Θεωρούμε δεδομένο πως η κάθε είδους προσευχή, είναι για να ζητάμε τα επιθυμητά μας, και όχι για όσα δόθηκαν, μικρά ή μεγάλα.

Δεν είναι ντροπή αυτό, ο μικρόκοσμός μας που κλείνει ως την εξώπορτα του σπιτιού μας, είναι τόσο απαιτητικός, που πολλές φορές δεν φτάνει η μέρα για να τα βγάλουμε πέρα. Τα βάρη του κόσμου επάνω μας, το γέλιο καμιά φορά δανεικό, αλλά η στεναχώρια όλη δική μας.
Μέχρι που φτάνει μια στιγμή, μια πολύτιμη στιγμή απ’ το πουθενά, και νιώθεις πως η ώρα που πρέπει να ευχαριστήσεις το Σύμπαν, το Θεό σου, ή όπου αλλού θέλεις να τα πεις εσύ έφτασε.

Απέναντί σου έχεις ένα παιδί που ξέρεις πως δεν θα μεγαλώσει ποτέ.
Έχει μια οικογένεια που το φροντίζει, χαμογελάνε και νιώθεις πως είναι αληθινό το γέλιο τους. Και κοιτάς τα μάτια της. Και εκεί σταματάνε όλα. Όλα όσα εσύ η εγώ θεωρούσα σπουδαία. Τότε αντιλαμβάνεσαι την ματαιότητα της μέχρι τώρα προσευχής. Δεν μπορείς να κάνεις πολλά, μόνο να βρεις ένα σημείο που δεν σε βλέπουν και να ψιθυρίσεις μια λέξη.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ.

Όπου πιστεύεις στείλε αυτό το ευχαριστώ, μα βάλε μέσα αλήθεια, βάλε τα μάτια ενός παιδιού, το χαμόγελο και τη δύναμη μιας μάνας. Ένα απλό ευχαριστώ στη κάθε μέρα, που σου επιτρέπει να περπατάς, να βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν, τους ανθρώπους σου να γελούν.
Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν και ξέρεις το λόγο.
Γιατί μπορείς να το κάνεις.
Εσύ μπορείς, κάποιοι άλλοι όμως όχι