Στο χαρτί ζούσε πάντα η αλήθεια μου

Στο χαρτί ζούσε πάντα η αλήθεια μου

Όνομα, επώνυμο και φύλο, η πρώτη γραφή.

Τα πρώτα «μπράβο», τα «άριστα», τα «καλή προσπάθεια» κι η μυρωδιά του που πάντα μου άρεσε. Με τις πρώτες ζωγραφιές, ανοίγανε οι ορίζοντες του μυαλού.

Έμαθα από μικρή να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με το χαρτί.

Εκεί ομολογούσα τα συναισθήματά μου, τα παράπονά μου.

Εκεί ζούσα μέσα στις παράλληλες πραγματικότητες που έπλαθε η φαντασία μου.

Εκεί έχτιζα τα όνειρά μου λέξη-λέξη.

Καραβάκια πάνω στις γραμμές των τετραδίων.

Εκεί δοκίμασα να γράψω το πρώτο μου ποίημα, εκεί ζούσε η αλήθεια μου.

Δεν του είπα ψέμα ποτέ.

Κι έχει γίνει πια συνήθεια, συντροφιά, συνοδοιπόρος μιας ολόκληρης ζωής.

Φίλος πιστός κι υπομονετικός στα πιο δύσκολα της ζωής μου.

Κι είναι λάθος να νομίζεις πως δεν σε κρίνει.

Και κριτής γίνεται και σε κρατάει και στο χέρι. Δεν θέλει να ξεχάσεις.

Καμιά φορά τη θέση του παίρνει η οθόνη, όμως το χαρτί είναι φίλος καρδιακός κι έχω μάθει τους φίλους να μη τους προδίδω, ακόμα κι αν θέλουν να ακούν άλλα από αυτά που έχω να πω.

Και τώρα να 'μαι πάλι στο χαρτί, πάντα μέσα από τις λέξεις, απλώνω γέφυρες, δίνω το χέρι, σφιχταγκαλιάζομαι με τους ανθρώπους, προσπαθώ να τους κατανοήσω.

Κι όταν έχω όρεξη για παιχνίδι, παίζω με τις λέξεις.

Γράφοντας, περιγράφοντας, καταγράφοντας και απογράφοντας τα συμπεράσματα της ζωής.

Κι όλο απαξιώνουμε τις ετικέτες, τις ανούσιες πιστοποιήσεις, τις βαρετές υπογραφές, τις τυπικότητες.

Κι όμως τελικά κάποια μέρα όλη μας η ύπαρξη βρίσκεται σε ένα κιτρινισμένο χαρτί που αναφέρεται το όνομά μας.

Μέσα από ένα κομμάτι χαρτί, το πέρασμα στην έννοια της αιωνιότητας της θύμησης.

 

 

Υ.Γ. Αφορμή ήταν η φράση της Αθηνάς, δύο ετών, "το ατί" ("στο χαρτί") που γυρνάει και μου λέει από μόνη της όταν ζωγραφίζει με τον μαρκαδόρο, έξω από το χαρτί.